Co to było za 30-lecie fundacji Szkoły Liderstwa (dawniej Szkoły Liderów)! Wspaniałe gościnie – Swiatłana Cichanouska z Białorusi i Ołeksandra Matwijczuk z Ukrainy oraz ponad 500 liderów i liderek różnych roczników, świetna okazja do świętowania, rozmawiania i przypominania sobie dlaczego liderstwo jest tak ważne. Profesor Pełczyński byłby naprawdę dumny widząc jak rozwinęła się Jego koncepcja i idea.To też tydzień pierwszych spotkań mentorskich z moimi drużynami z kolejnej edycji konkursu Econverse oraz wizyta w Polsce znajomych z USA, Australii i Szwajcarii, z którymi 10 lat temu wspólnie kończyliśmy kurs na Stanfordzie.
A dzisiaj w newsletterze poznasz losy dyrektywy Women on Boards, przeczytasz o tym jak powinno wyglądać biuro dla osób neuroatypowych, posłuchasz co zmieni dyrektywa CSDDD oraz poznasz kampanię społeczna o niedzietności.
„W I półroczu tego roku kobiety stanowiły średnio 35,1 proc. członkiń w radach dyrektorów (głównie w radach nadzorczych) największych spółek giełdowych w Unii Europejskiej. To o 1 pkt proc. więcej niż rok wcześniej – dowodzą najnowsze statystyki opublikowane przez Europejski Instytut ds. Równości Kobiet i Mężczyzn – unijną agencję działającą na rzecz równości płci.”
„Zgodnie z projektem z początkiem lipca 2026 roku duże spółki giełdowe będą musiały wykazać się co najmniej 33-proc. udziałem niedoreprezentowanej płci (najczęściej kobiet) w zarządach i radach nadzorczych (wcześniej, bo od stycznia 2026 r., te wymogi obejmą największe spółki z udziałem Skarbu Państwa).” (…)
Kwestią budzącą wątpliwości są m.in. przewidziane w projekcie sankcje za nieprzestrzeganie regulacji (KNF może nałożyć na spółkę karę pieniężną do wysokości 10 proc. rocznego przychodu).
Co łączy neurobiologię z architekturą? Jak tworzyć lepsze przestrzenie stymulujące kreatywność czy produktywność? Jak powinno wyglądać biuro dla osób neuroatypowych? To tylko niektóre zagadnienia, o których w wywiadzie opowiada Natalia Olszewska, lekarka i neuronaukowczyni:
„Jak więc powinna wyglądać regeneracja w neuroinkluzywnym biurze?
Wielowymiarowo. Powinna się składać ze strefy regeneracji socjalnej, sensorycznej i aktywnej. W każdym biurze są osoby, które potrzebują w trakcie przerwy od pracy ruchu fizycznego – tu sprawdzą się przyrządy do ćwiczeń. Z kolei pracownicy wysoko wrażliwi bardzo często czują się przebodźcowani i szukają wyciszenia w pokoju z wywieszoną karteczką „nie wchodzić”. Regeneracja socjalna przyda się natomiast ekstrawertykom lub pracującym na co dzień w izolacji i skupieniu. Dla nich najlepszą formą odpoczynku będzie często rozmowa ze współpracownikami w zakątku kawiarnianym lub w jadalni, przy posiłku.
W raporcie „Neuroróżnorodni w biurze”, którego jest pani współautorką pojawia się „przepis” na inkluzywny układ sali spotkań. Dlaczego ważnym jego elementem jest wysokość pomieszczenia?
Badania wskazują, że np. wysokość pomieszczeń też wpływa na nasz mózg. Na przykład badanie przeprowadzone przez badaczy Meyers-Levy i Zhu w 2007 r. pokazuje, że im wyżej znajduje się sufit, tym lepiej użytkownicy konkretnej powierzchni myślą asocjacyjnie, czyli sprawniej kojarzą fakty, co sprzyja kreatywności. Z kolei w mniejszych pokojach z niskim sufitem łatwiej się koncentrujemy. W przypadku biura neuroinkluzywnego trzeba wziąć pod uwagę fakt, że osoby neuroatypowe mogą się czuć przytłoczone małą przestrzenią i jest większe prawdopodobieństwo, że doświadczą – bliskiego klaustrofobii – stresu.”
W podcaście POLSIF Talks o dyrektywie CSDDD Katarzyna Wójcik, kierowniczka zespołu zrównoważonego rozwoju w Banku Millenium opowiada o wyzwaniach, z którymi będzie wiązała się implementacja kolejnego zestawu regulacji, kogo obejmie i kto będzie czuwał nad właściwym przestrzeganiem.
„24 maja tego roku Rada Unii Europejskiej przyjęła Dyrektywę w sprawie należytej staranności w zakresie zrównoważonego rozwoju przedsiębiorstw (CSDDD). Nakłada ona na przedsiębiorstwa obowiązki dotyczące rzeczywistych i potencjalnych niekorzystnych skutków dla praw człowieka i środowiska w odniesieniu do ich własnej działalności, działalności ich jednostek zależnych oraz działalności prowadzonej przez ich partnerów biznesowych, w ramach łańcucha aktywności (zwanego też łańcuchem działań). Ponadto dyrektywa wprowadza też zasady odpowiedzialności w przypadku naruszenia wyżej wymienionych obowiązków, a także obowiązek dla spółek do przyjęcia i wdrożenia planu transformacji w zakresie łagodzenia zmian klimatycznych.
Co to oznacza dla samych firm? Będą one musiały będą musieli zmapować kwestie dotyczące praw człowieka i środowiska w swojej działalności, jak również będą musiały zmapować swoich podwykonawców, a także opracować i wdrożyć dokumenty strategiczne oraz procedury kontroli i działań następczych.”
Coraz więcej osób w Polsce decyduje się nie mieć dziecka, a temat niedzietności z wyboru rozgrzewa debatę publiczną — ostatnio nawet w kontekście… amerykańskich wyborów prezydenckich.
Poznaj ciekawą kampanię społeczną“YES, I don’t”, fundacji sexed.pl i firmy YES, w której oddano głos osobom niedzietnym z wyboru.
– Dziś kobiety bezdzietne z wyboru spotykają się z zarzutami, że są egoistyczne, próżne i głównie nastawione na karierę – tłumaczy Edyta Broda. – To krzywdząca i nieprawdziwa opinia. Coraz powszechniejsza niedzietność z wyboru to przede wszystkim efekt nowego podejścia do życia – bardziej refleksyjnego. Nie powielamy stylu życia rodziców, nie wchodzimy z rozpędu w tradycyjne role. Zastanawiamy się, czy te role do nas pasują, czy są zbieżne z naszymi życiowymi celami, czy sobie z nimi poradzimy.
To nie egoizm jest źródłem bezdzietności z wyboru, ale odpowiedzialność oraz większa niż kiedyś świadomość swoich pragnień, możliwości i ograniczeń.
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
To był tydzień spotkań z wieloma wspaniałymi kobietami – w rezydencji ambasadora Marka Brzezińskiego i Olgi Leonowicz, na spotkaniach online i spacerach mentoringowych. Przeczytałam i oceniłam projekty w konkursie Effie, czekają na mnie projekty w konkursie Złote Spinacze, zagłosowałam też na dziennikarkę w konkursie dla dziennikarzy_ek piszących o ESG – wyniki już wkrótce!
Dzisiaj proponuję Wam podcast, w którym Paulina Górska rozmawia z dr Zofią Smełka-Leszczyńską o Jej nowej książce, wyniki SDG Gender Index – czy są szanse na wypełnienie celu zrównoważonego rozwoju dot. równości płci, artykuł o tym jak ochrona przyrody w Tanzanii wpływa na życie Masajów oraz dołączenie do zbiórki na rzecz powodzian organizowanej przez Fundusz Lokalny Masywu Śnieżnika.
Na pytania Pauliny Górskiej w podcaście „Lepszy klimat” odpowiada dr Zofia Smełka-Leszczyńska, z wykształcenia kulturoznawczyni, z zawodu badaczka i strateżka marketingowa, której nowa książka – “Cześć pracy. O kulturze zapierdolu” właśnie się ukazała i jest na mojej liście do przeczytania.
Z tego odcinka podcastu dowiesz się też:
czym jest alienacja pracy?
czemu „wszyscy” chcą pracować w Google czy Netflixie?
dlaczego rozmowa o pieniądzach jest wciąż tematem tabu?
dlaczego to złe patrzeć na pracę jak na rodzinę, a na współpracowników jak na jej członków?
Indeks Równości Płci SDG, opublikowany ostatnio przez Equal Measures 2030, koalicję organizacji pozarządowych, wykazał, że żaden kraj do tej pory nie zrealizował obietnicy równości płci przewidzianej w Celach Zrównoważonego Rozwoju ONZ (SDGs) na 2030 rok.
„Between 2019 and 2022, nearly 40% of countries – home to more than 1 billion women and girls – stagnated or declined on gender equality.
The SDG index, which benchmarks gender equality across 139 countries, gave 45 countries – including large parts of west, central and sub-Saharan Africa, the Middle East and countries in Asia including Bangladesh and Myanmar – its worst rating of “very poor”.
In addition to the 857 million women and girls living in countries rated “very poor”, 1.5 billion lived in countries rated “poor”. Only one country, Switzerland, was rated “very good”.
W magazynie Pismo znajdziecie ciekawy artykuł Stephanie Mccrummen o Tanzanii, przemyśle safari i wysiedlaniu Masajów z ostatnich skrawków Serengeti:
„Rosną wpływy zachodnich organizacji ekologicznych, które Masajów żyjących na własnej ziemi określają mianem „interesariuszy”; kwitnący biznes safari sprzedaje stary, niszczycielski mit – przedstawia Serengeti jako rodzaj pierwotnej dziczy, a Masajów jako relikt przysłaniający piękne widoki.
W rzeczywistości Masajowie, jako gospodarze tych ziem, współtworzyli tutejszy ekosystem. To samo można powiedzieć o innych rdzennych grupach na świecie, z punktu widzenia których ochrona przyrody nierzadko niczym nie różni się od grabieży ziemi. W ostatnich dwóch dekadach wysiedlono ponad ćwierć miliona rdzennych mieszkańców, aby umożliwić rozwój ekoturystyki i programów równoważenia emisji dwutlenku węgla, a także inne działania organizowane pod szyldem ochrony przyrody. Można się spodziewać, że ta liczba będzie rosła.
Przy wszystkich swoich osiągnięciach, ratowanie planety staje się biznesem wartym biliony dolarów, globalną szarpaniną, w której bogate państwa szukają w krajach rozwijających się już nie tylko zasobów naturalnych, ale też samej natury. Bogatymi graczami są, oprócz Europejczyków i Amerykanów, także Arabowie, Chińczycy i inni. Na kontynencie afrykańskim polityczni przywódcy z entuzjazmem podchodzą do tego, co tak zwane zielone zagraniczne inwestycje mogą znaczyć dla gospodarki ich krajów (i, być może, dla ich kont bankowych).”
Fundusz Lokalny Masywu Śnieżnika od 25 lat inspiruje, wspiera lokalną społeczność w takich obszarach jak edukacja, zdrowie czy sport, mobilizuje mieszkańców do działania na rzecz wspólnego dobra i zachęca ich do rozwiązywania problemów społecznych.
W związku z tragiczną sytuacją w Kotlinie Kłkodzkiej, Fundusz uruchomił zbiórkę dla powodzian – oni naprawdę wiedzą co jest teraz najbardziej potrzebne w regionie i dobrze wykorzystają te pieniądze.
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
Jesienne projekty już zapełniły mi np. kalendarz w październiku co oznacza, że wakacje naprawdę się skończyły…
Dzisiaj proponuję Wam tekst o politycznych dyskusjach wokół ESG, podcast, w którym Joanna Wis-Bielewicz rozmawia z Jackiem Santorskim o przywództwie, kobietach i zrównoważonym rozwoju, nową stronę o badaniach społecznych dotyczących klimatu oraz prośbę o pomoc w zakupie plandek w Sudanie.
„The debate over ESG will take years to shake out. There are legitimate and complex challenges—both political and technical—that are not even close to being resolved. A prime example is the question of whether to use single materiality or double materiality when assessing ESG performance.
Single materiality (also called financial materiality) attempts to quantify ESG issues that are important for shareholder value creation—that is, those issues that pose risks for a company. It is the dominant variant of ESG in use today.
Double materiality attempts to measure a company’s impact as well—that is, the positive and negative externalities it creates that make the world a better or worse place but don’t directly affect corporate financial performance. But impact is fiendishly difficult to quantify, and no political agreement exists on whether it’s even appropriate to require executives to provide such information to investors and other key stakeholders. In general, European countries and U.S. liberals are pushing for regulations to enforce double materiality, confident that the measurement challenges can be overcome. U.S. conservatives and many corporate executives prefer single materiality, arguing that double materiality is neither feasible nor warranted. It’s a pickle.”
Warto posłuchać rozmowy Joanny Wis-Bielewicz z Jackiem Santorskim, żeby dowiedzieć się czym jest teoria Gai, o kobiecej ścieżce rozwoju bez garnituru i co Ty możesz robić na rzecz zrównoważonego rozwoju.
Organizacja More in Common od lat zajmuje się społeczną percepcją zmian klimatu. Bada lęki i nadzieje, oczekiwania i obawy. Pochyla się nad językiem, jakim o zmianach klimatu mówią aktywiści, eksperci, politycy i przede wszystkim zwykłe Polki i Polacy. Owocem tej pracy jest strona Fokus na Klimat.
Znajdziecie na niej najważniejsze dane z badań przeprowadzonych More in Common na przestrzeni ostatnich lat . Na ich podstawie zidentyfikowali najważniejsze bariery skutecznej komunikacji klimatycznej oraz stworzyli wskazówki, jak je pokonywać w duchu troski o dobro wspólne.
„- W Sudanie trwa największy obecnie kryzys humanitarny na świecie. Jego skala oraz liczba osób potrzebujących pomocy znacznie przekracza to, z czym mamy do czynienia w przypadku wojny w Ukrainie i w Strefie Gazy. To duży kraj, który de facto się rozpadł. (…)
– Obserwowałem wiele kryzysu humanitarnych, ale tak ogromnej dysproporcji pomiędzy cierpieniem i potrzebami a dostępną pomocą jeszcze nie widziałem. Do kliniki mobilnej PCPM na końcu szlaku ucieczki uchodźców trafiają ludzie, którzy przebyli 300-400 kilometrów przez busz, w dużej mierze pieszo. Po drodze prawie każda kobieta zmaga się z napadami i groźbą gwałtu. Uchodźcy z Sudanu docierają do nas z niczym, nawet nie mają tobołków – jedynie ubranie na sobie. (…)
Nie tylko PCPM, ale także inne organizacje nie mają funduszy, aby rodzinom uchodźców zapewnić choćby kosztującą 40 dolarów plandekę chroniącą przed deszczem, zaś rodzin potrzebujących takich plandek są tysiące.”
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
Jeśli będziecie musieli_ły wyrwać ósemkę, to nie planujcie bezpośrednio potem ważnych aktywności – sprawdzone w praktyce…
A dzisiaj proponuję artykuł dr Magdaleny Krukowskiej o oleju palmowym, Ghanie i grabieży ziemi, cykl rozmów, które z okazji swoich 60. urodzin nagrywa Melinda French Gates z różnymi kobietami pytając o najważniejsze zmiany w ich życiu, polecam 3 wciągające i ciekawe powieści (nie tylko) na lato oraz przypominam o zbliżającej się 80. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego.
Olej palmowy jest składnikiem wielu produktów spożywczych i kosmetycznych, ale jego produkcja i spożycie budzą wiele kontrowersji. Plantacje palm olejowych zastępują naturalne lasy deszczowe, co prowadzi do utraty bioróżnorodności i niszczenia siedlisk dzikich zwierząt. Z kolei w składzie oleju palmowego znajduje się dużo nasyconych kwasów tłuszczowych, które zwiększają poziom cholesterolu (LDL) we krwi. To jednak nie jedyne powody, dla których powinniśmy go unikać.
W swoim artykule na onet.pl dr Magdalena Krukowska opowiada nam historię społeczności Okumaning-Aboabo z południa Ghany oraz grabieży ich ziemi przez dużą korporację. Magda jest też reżyserką filmu dokumentalnego „Landgrabbed” („Ograbieni z ziemi”) o zjawisku grabieży ziemi w Afryce Zachodniej, którego premiera odbędzie się 17 sierpnia na BNP Green Film Festival w Krakowie. Film będzie dostępny na platformie: vod.greenfestival.pl.
Obchodząca w tym roku 60. urodziny Melina French Gates postanowiła zaprosić do rozmowy kobiety w różnym wieku, żeby zapytać je o największe zmiany w ich życiu. Z cyklu „Moments that make us” wybrałam rozmowę z Michelle Obamą o zmianie życia po zakończeniu kadencji prezydenckiej Jej męża, wolności otwierania własnych drzwi, robienia na drutach, mentoringu, skupieniu się na małych rzeczach, perfekcjonizmie, wychowaniu córek i życiu poza bańką.
Sama formuła bardzo mnie zainspirowała w związku z moimi przyszłorocznymi, okrągłymi urodzinami ;) Posłuchajcie, bo to naprawdę wartościowe rozmowy mądrych kobiet!
Przeglądając książki, które przeczytałam w pierwszym półroczu chciałam polecić Wam trzy powieści dobre (nie tylko) na lato, które wciągają, wzruszają, bawią i skłaniają do refleksji:
XVIII wiek, Ghana, zachodnie wybrzeże Afryki. Dwie przyrodnie siostry mieszkają w odległych wioskach, nigdy się nie spotkały, nie wiedzą nawet o swoim istnieniu.
Pierwsza z nich, Effia, poślubia angielskiego kolonizatora, dowódcę twierdzy Cape Coast Castle i żyje u boku kochającego męża. Druga, Esi, trafia do twierdzy w dramatycznych okolicznościach. Uprowadzona, wrzucona do lochu, zostaje następnie wysłana za ocean i sprzedana jako niewolnica.
Yaa Gyasi, nowa gwiazda literatury amerykańskiej, z ogromnym wyczuciem i talentem opowiada dalsze losy bohaterek i ich potomków. Efektem jest niezwykła powieść, rozciągnięta w czasie na niemal 300 lat. Mroczne czasy niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych, europejska kolonizacja Afryki, walka Afroamerykanów o równouprawnienie, marzenie o awansie społecznym, rodzinne tragedie, zawiść, zazdrość, chwile szczęścia i w końcu miłość – Droga do domu to wciągająca saga i prawdziwa eksplozja emocji.
Zaczyna się od niespodziewanej śmierci. A później napięcie rośnie dosłownie odbierając oddech, aż do finału, który zaciska się na gardle niczym pętla. Finału, w którym katharsis przeplata się ze stadium szaleństwa a my, nawet poznawszy całą historię, nadal nie jesteśmy pewni, kto jest ofiarą a kto czarnym charakterem. A może, jak w życiu, w tej historii nie ma czarnych charakterów i niewinnych ofiar. Może są tylko mniej lub bardziej zdeterminowane postaci. Ludzie w różnym stopniu zanurzeni w szambie wyścigu po sukces i z nierówną furią obrzuceni błotem przez „opinię publiczną”.
„Yellowface” pokazuje rynek wydawniczy, działanie social mediów i drogę do spełniania marzeń od strony, której nigdy nie chcielibyście oglądać.
Wciąga, chociaż trudno polubić główną bohaterkę ;)
William Waters dorastał w cieniu tragedii. Odkąd zmarła jego siostra, rodzice nie byli w stanie na niego patrzeć, a tym bardziej go pokochać. William dorastał więc w przekonaniu, że jest nikim i nie zasługuje na miłość. Kiedy na pierwszym roku studiów spotyka pełną życia i ambitną Julię Padavano, ma wrażenie, jakby ktoś w jego otoczeniu po raz pierwszy zapalił światło. Wraz z Julią w życiu Williama pojawia się jej rodzina. Julia i jej trzy siostry są bowiem nierozłączne: Sylvie to kochająca książki marzycielka, Cecelia – artystka i wolny duch, a Emeline – opiekunka domowego ogniska. Rodzina Padavano wypełnia świat Williama nieznanym dotąd szczęściem, miłością i… chaosem. Jednak przeszłość Williama nie daje o sobie zapomnieć – niszczy nie tylko idealnie zaplanowaną przez Julię wspólną przyszłość, ale też siostrzane więzy. Rezultatem jest rozłam w rodzinie, który zmienia jej losy na pokolenia…
„Witaj, piękna” to głęboko poruszająca opowieść o prawdziwej miłości i o tym, co znaczy być częścią rodziny. O lojalności, potrzebie przynależności i kłamstwach, które są nieodłącznym jej elementem.
Dla miłośniczek „Małych kobietek” i jedynaczek, które zawsze chciały mieć siostry :)
Z okazji 80. rocznicy Powstania Warszawskiego zespół Małe TGD stworzył piosenkę „Godzina W”, składającą hołd tym, którzy stanęli do walki o wolność.
Utwór opowiada losy warszawiaków i warszawianek oraz historii sprzed 80. lat, ale przede wszystkim chce opowiedzieć o wartościach ważnych dla każdego z nas: dziecka i dorosłego, babci i dziadka Powstańców oraz ich prawnuczków.
W ten czwartek, 1 sierpnia o 17.00 zatrzymam się, żeby uczcić pamięć osób walczących w Powstaniu Warszawskim oraz ludności cywilnej stolicy.
Zatrzymaj się i Ty!
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
Dzisiaj proponuję artykuł o storytellingu w organizacjach społecznych – na pewno spodoba Wam się Hania Anioł z Ulicówki, artykuł o tęczowym biznesie, raport o impact investingu i świetną piosenkę Danuta odbiera Nagrodę Nobla ze wspaniałego musicalu 1989.
A wracam po tygodniu nieobecności spowodowanej ważnymi sprawami państwowymi, w tym wysłuchaniem publicznym w Kancelarii Premiera :) Zdążyłam też opowiadzieć o S w ESG w Banku BNP Paribas, poznać zwycięzców i zwyciężczynie 27. edycji konkursu Dobroczyńca Roku, poprowadzić zajęcia dla studentów_ek kierunku Customer experience na Akademii Leona Koźmińskiego, przygotować key note’ową inspirację na konferencji Deep dive organizowanej przez Better, mentorować drużyny Startup4Ukraine podczas kolejnej edycji konkurus Econverse, podyskutować o przyszłości filantropii i oczywiście spotykać się z moimi klientami i klientkami podczas konsultacji z ESG i fundraisingu.
W artykule Alekasndry Rodak na blogu Sektora 3.0 ukazał się artykuł poradnikowy o tym jak skutecznie opowiadać historie organizacji społecznych. Przeczytaj i sprawdź, które polskie organizacje robią to naprawdę dobrze.
Jednym z dobrych przykładów jest moja ulubiona kampania Ulicówki i Hania Anioł :) #ToDziała.
„Bełk to taka wieś, położona na Śląsku, niedaleko Rybnika. Działa tam Stowarzyszenie na rzecz Rozwoju Wsi Bełk, które robi naprawdę wiele, aby integrować, łączyć i inspirować do wspólnego działania jej mieszkańców oraz mieszkańców okolicznych miejscowości. Co roku Stowarzyszenie organizuje Ulicówkę, turniej piłki nożnej, w którym biorą udział całe rodziny, zarówno dorośli, jak i dzieci. Zobaczcie, jak o tym niezwykłym przedsięwzięciu opowiada Hania, jedna z zawodniczek Ulicówki. To naprawdę doskonały przykład jak można wykorzystać storytelling w informowaniu o działaniach organizacji. Film został nagrany w ramach kampanii Organizacje Społeczne #todziala.”
1. Przykład idzie z góry. Zarządy firm muszą rozumieć i szczerze wspierać działania DEI. Zlecenie działań w tym obszarze HR-om „bo jest teraz taki trend i my musimy” nie przyniesie dobrych rezultatów. (Rafał Dembe)
2. Pamiętaj, że to proces, do którego należy nie tylko tworzenie procedur, ale także szkolenia, spotkania, sieci pracownicze itp. (Grzegorz Miecznikowski)
3. Staraj się o dopasowanie człowieka do pracy w zależności od jego kompetencji, umiejętności i tego, co lubi robić. Każdy ma jakieś przewagi i zdolności i warto to wykorzystać. (Yga Kostrzewa).
Co to znaczy inwestować z pozytywnym wpływem społecznym i środowiskowym? Impact investing może być mostem między wpływem społecznym a biznesem. Nowy raport Impact Europe na temat korporacyjnego impact investing pokazuje, z czego ten most jest zbudowany i jak po nim chodzić.
„Companies and corporate foundations can adopt diverse approaches to engage in impact investing. Each approach presents shared benefits between what’s good for business and what’s good for positive impact on people and planet: win-wins. The motivations and insights of practitioners inform a comprehensive picture of impact investing in a corporate setting, culminating in a practical guide to getting started.
The report outlines key characteristics of impact investing — intentionality, measurability and additionality — in order to clarify its benefits for people and planet. We explore how impact investing differs from other approaches on the continuum of capital, like catalytic grant-making or sustainable finance.
The report identifies the main drivers to engage in impact investing: – adopting an innovative and holistic strategy, – collaborating with new stakeholders – balancing impact and profit.
Widziałaś_eś musical 1989 w Teatrze im. Juliusza Słowackiego albo w Teatrze Muzycznym w Gdyni? Mnie na razie udało się obejrzeć go tylko w TVP1, ale bardzo chcę zobaczyć go też na żywo, bo scenografię i muzykę ma wspaniałą!
Posłuchaj jednej z piosenek o tym jak Danuta odbiera Nagrodę Nobla!
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
Dużo się dzieje :) dlatego w tym tygodniu newsletter lekko opóźniony.
Proponuję Wam artykuł o miejscu Ziemi i jej prawach w kapitaliźmie, przestrogi przed pinkwashingiem, krótką historię nowych prezydentek Meksyku i Islandii oraz apel 4 pokoleń aktywistek o udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego.
Światowy Dzień Środowiska (5 czerwca) to dobry czas na reflekcję o naturze i jej prawach. Pisze o tym Joanna Wis-Bielewicz w artykule w Krytyce Politycznej, z którą niedawno rozmawiałyśmy także o książce Aktywna nadzieja, Joanna Macy i Chris Johnstone (nadal na mojej czytelniczej liście):
„Walka o prawo rzek do pozostawania czystymi czy prawo drzew do wzrostu zmienia sposób myślenia o środowisku naturalnym, dominujący w epoce rozwoju przemysłowego, gdzie przyroda stała się zasobem do wykorzystania.
Wzrost gospodarczy, święty Graal epoki rozwoju przemysłowego, opiera się na prostej zasadzie budowania wartości finansowej przedsiębiorstw poprzez zużywanie zasobów naturalnych. Wartość drzewa oceniana jest po ilości drewna, które może być pozyskane po jego ścięciu, a wartość wody po liczbie butelek, w które została spakowana i w których może zostać sprzedana.
Osobowość prawna przyznana Matce Naturze w Ekwadorze i Boliwii, rzekom Whanganu w Nowej Zelandii, Magpie w Kanadzie czy lagunie Mar Menor w Hiszpanii przybliża nas do zrozumienia świata w sposób, w jaki widzą go pierwsze narody żyjące często w najdalszych zakątkach Ziemi. Maorysi, Inuici czy plemiona Amazonii wciąż pamiętają, że są częścią sieci życia na Ziemi – i że od natury zależy ich los.
My, mieszkańcy „cywilizowanego” świata późnego kapitalizmu, zatraciliśmy tę pamięć. Zawładnęła nami antropocentryczna wizja rzeczywistości, w której człowiek „czyni sobie ziemię poddaną” – czyli jest właścicielem ziemi, a wraz z prawem własności nabywa prawo do jej eksploatacji i dewastacji.(…)
W 2008 roku konfederacja we współpracy z Pachamama Alliance doprowadziła do uznania przez Ekwador (jako pierwsze państwo na świecie) osobowości prawnej Matki Natury. Artykuł 71 ekwadorskiej konstytucji stanowi, że „Natura, inaczej Pacha Mama (Matka Natura), w ramach której życie trwa i rozwija się, ma prawo do integralnego szacunku dla swojego istnienia, trwania i regeneracji swoich cykli, struktury, funkcji i procesów ewolucyjnych”.
Jeśli w czerwcu nagle odkrywasz, że jest miesiąc dumy i zmieniasz logo swojej firmy na tęczowe – przeczytaj tekst Michała Pyzika napisany dla Divercity+ o tym jak nie stosować pinkwashingu:
„Jeśli chcesz zaprojektować i wdrożyć działania specyficznie dla tej grupy osób, warto zadać sobie pytanie – czy moja akcja/kampania/produkt realnie wpłynie na poprawę sytuacji osób LGBT+? Po czym to poznam? Jak to zmierzę? Planuj zatem konkretne, mierzalne działania. Pamiętaj przy tym, że akcje, które zaplanowane są z okazji pride month i są skierowane do wewnątrz organizacji również mogą być bardzo wartościowe i potrzebne i to od nich warto zacząć tęczowe aktywności.
Możesz na przykład zacząć od wdrożenia w organizacji języka niewykluczającego, od weryfikacji primingu na www, czy sposobu, w jaki projektujemy i komunikujemy o benefitach w organizacji – np. urlop rodzicielski możesz zaprojektować również dla „drugiego rodzica” zamiast dla ojca dziecka, pakiet medyczny adresuj do „osoby zatrudnionej i jej osoby partnerskiej” w miejsce „żony/męża pracownika”. Są to inicjatywy realnie przeciwdziałające dyskryminacji pośredniej, a ich komunikacja może wzmocnić poczucie przynależności i włączenia.”
Świat zrównoważonego rozwoju zyskał dwie sojuszniczki na najwyższym szczeblu – nowe prezydentki Meksyku i Islandii.
61-letnia Claudia Sheinbaum wygrała wybory prezydenckiej w Meksyku w I turze, zdobywając 59,35% głosów i jest pierwszą kobietą na tym stanowisku w ponad 200-letniej historii tego kraju.
Przed zaangażowaniem się w politykę Claudia Sheinbaum skupiała się na karierze naukowej. Pracowała jako klimatolożka – z wykształcenia jest fizyczką i inżynierką energetyki. W polityce obecna od 2000 roku. Uczestniczyła w przygotowaniu raportu #IPCC 4go i 5go cyklu, była jedną z członkiń III grupy roboczej, która zajmuje się zagadnieniem mitygacji. W latach 2018-2023 była burmistrzynią miasta Meksyk.
„Dziękuję narodowi Meksyku, to jest wasz triumf, 2 czerwca ponownie przeszliśmy do historii. Niech żyje Czwarta Transformacja! Niech żyje Meksyk!” – napisała nowa prezydentka w mediach społecznościowych.
Z ciekawością będę obserwować Jej prezydenturę!
Ljósmyndari : Aldís Pálsdóttir
Tymczasem w Islandii prezydentką została Halla Tómasdóttirzdobywając 34.15% głosów (drugie i trzecie miejsce w wyborach również zajęły kobiety.
Vigdís Finnbogadóttir, która jako pierwsza kobieta na świecie została wybrana na urząd prezydencki w Islandii w 1980, miałam okazję poznać podczas spotkania klubu byłych prezydentek i premierek, do którego należy moja pierwsza szefowa Hanna Suchocka :)
55-letnia Tomasdottir jest ekonomistką, nauczycielką i wykładowczynią, pracowała w działach kadr i na stanowiskach kierowniczych w międzynarodowych korporacjach, a także na Uniwersytecie w Reykjaviku. Pełni także funkcję dyrektorki generalnej „The B Team” – globalnej organizacji non-profit zrzeszającej liderów_ki biznesu i społeczeństwa obywatelskiego, pracującej na rzecz promowania praktyk biznesowych skupionych na ludzkości i klimacie.
W niedzielę wybory do Parlamentu Europejskiego. Czy masz już swojego kandydata albo kandydatkę? Ja mam trudny wybór, bo z mojego okręgu kandyduje wiele znajomych osób i jeszcze nie wiem na kogo, ale wiem, że na pewno ZAGLOSUJĘ!
Jesteśmy Waszymi córkami, matkami, babciami i siostrami. Piszemy do Was w chwili poważnego zagrożenia. Władza w Unii Europejskiej może wpaść w ręce ludzi, którzy chcą ją zniszczyć.
Nadzieja i determinacja to siły, które potrafią wydobyć nas z ciemności. Doświadczyłyśmy tego same, gdy stawałyśmy do walki wspólnie z tysiącami innych – i wygrywałyśmy. Potrzebujemy ich również teraz.
Ekstremiści szerzą nienawiść i strach, aby nas podzielić. Atakują mniejszości pod pretekstem dbania o bezpieczeństwo, depczą prawa kobiet i osób LGBT+ i grożą wycofaniem się z ochrony klimatu.
Reprezentujemy cztery pokolenia Polek, które walczyły i nadal walczą o wolność, demokrację i bezpieczną przyszłość.
W 1944 roku walczyłyśmy o wolność. W 1989 roku walczyłyśmy o wolność i demokrację. Teraz walczymy o równość i godność oraz przyszłość dla WSZYSTKICH.
Wolność, demokracja, prawa człowieka i natura potrzebują obrony. To jest nasze zadanie na dziś.
Zjednoczona, pokojowa Europa kiedyś wydawała się niemożliwa. Udało się ją stworzyć. Dziś jest coraz bardziej zagrożona.
W tę niedzielę zagłosujmy, stawmy czoła nienawiści – wspólnie i z nadzieją.
Anna Przedpełska-Trzeciakowska (97 lat), uczestniczka Powstania Warszawskiego Danuta Kuroń (75 lat), działaczka „Solidarności” w okresie PRL Marta Lempart (45 lat), działaczka Strajku Kobiet Dominika Lasota (22 lata), aktywistka związana z Inicjatywą Wschód
W tę niedzielę idź na wybory i zagłosuj!
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
Intensywny tydzień może zmęczyć nawet ekstrawertyków ;) ale nie żałuję wspaniałych spotkań i rozmów podczas Targów Idei ESG Forum Odpowiedzialnego Biznesu, Forum Zrównoważonego Rozwoju Forbesa czy też 5-lecia Forbes Women Polska. Dobrze było spotkać się z młodymi ludźmi z całej UE na konferencji Erasmusa i po raz kolejny być wolontariuszką akcji Żonkile w 81. rocznicę powstania w Getcie Warszawskim.
A dzisiaj proponuję rozmowę z Natalią Ćwik o tym czy w erze AI potrzebujemy nadal Wikipedii, „podwójny” wywiad o rozwoju osobistym, aktywizmie i pracy impaktowej z Dobrosławą Gogłozą, raport Deloitte o kobietach w zarządach i radach nadzorczych oraz akcję siania lnu.
Czy Wikipedia jest najlepszym lekarstwem na dezinformację i jaka jest jej rola w erze generatywnej sztucznej inteligencji?
Dlaczego strona główna Wikipedii jest tak oldschoolowa i czy kiedykolwiek pojawią się na niej reklamy?
Jak samoorganizuje się społeczność wikipedystów i wikipedystek oraz co trzeba zrobić, żeby wejść w jej szeregi?
To tylko kilka z pytań, które na blogu Sektora 3.0 zadałam Natalii Ćwik (z którą zawsze lubię rozmawiać, bo jest niezwykle mądrą osobą! :), dyrektorce Stowarzyszenia Wikimedia Polska, organizacji, która wspiera osoby edytujące polską wersję największej internetowej encyklopedii.
W tym podcaście przepytywałyśmy się nawzajem z Dobrosławą Gogłozą (która zawsze imponuje mi książkami, które czyta ;), założycielką Doing Good – serwisu, który pomaga ludziom znaleźć pracę z sensem. A rozmawiamy m.in.
o karierze zawodowej opartej na pracy z sensem
o startupach pozytywnego wpływu
o tym jakie studia wybrałybyśmy dzisiaj
czego nas nauczył_a pierwszy szef_owa
jak się do tego mają Talenty Gallupa?
i czego uczymy się od swoich mężów?
Jeśli uda nam się zainspirować Was do wybraniu pracy z sensem i impaktem, to oczywiście będziemy to sukces!
Nowe regulacje prawne, w tym tzw. dyrektywa Women on boards, wprowadzają dla spółek wymogi związane bezpośrednio lub pośrednio z równą reprezentacją płci w organach zarządczych.
Klub SheXO i Program Rad Nadzorczych Deloitte przygotowały raport poświęcony równości i przywództwa kobiet w radach nadzorczych i zarządach.
„Tylko 17% stanowisk w zarządach i radach nadzorczych spółek notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie zajmują kobiety. W 120 Radach Nadzorczych, z ok. 400 notowanych firm, występuje tylko jedna kobieta na skład kilku lub kilkunastoosobowy.”
Ósma edycja raportu Deloitte Global Boardroom Program „Women in the boardroom – a global perspective” pokazuje, że pomimo wysiłków kobiety nadal zajmują mniej niż jedną czwartą miejsc w zarządach na świecie (23,3%), co stanowi wzrost o zaledwie 3,5 p.p. od 2022 r. Przy takim tempie zmian możemy spodziewać się parytetu w zarządach do 2038 roku. Szczególnie uderzające są dane dotyczące przewodniczących i prezesów – kobiety zajmują odpowiednio zaledwie 8,4% i 6% tych stanowisk w ponad 18 tys. firm uwzględnionych w badaniu. Oznacza to, że przy obecnym tempie zmian parytet będzie musiał poczekać do 2073 r. w przypadku przewodniczących i do 2111 r. w przypadku prezesek.
Na profilu edukatorki przyrodniczej Marty Jermaczek-Sitak znalazłam ciekawą akcję, do której i Was zachęcam, czyli Siej len!
„Len jest tani. Możesz kupić w sklepie zwykłe siemię lniane, takie do jedzenia, i posiać. Kosztuje około 10-15 zł za kg, co wystarcza na obsianie 100-200m2.
Jest piękny. Ma cudowny kolor. Kwitnie od czerwca do lipca, czasem sierpnia. Łan kwitnącego lnu wygląda jak niebo na ziemi. Kiedyś był to częsty widok w krajobrazie naszych wsi, obecnie naprawdę jest rzadki. W latach 80. XX w. uprawiano go jeszcze w Polsce ok.100 tys. ha, obecnie zaledwie 3-4 tys. ha. Związane z nim były unikalne gatunki roślin, które obecnie są bardzo rzadkie lub całkiem w Polsce wymarły, jak np. kanianka lnowa.
Rośnie na byle czym, nie lubi tylko bardzo suchego, ale na gorszej glebie po prostu będzie mniejszy. W każdym razie jest łatwy w uprawie – wystarczy go posiać wczesną wiosną, przykryć ziemią, daje radę z przymrozkami.
Po przekwitnięciu tworzy śliczne złociste kuleczki – torebki, z których każda zawiera 10-12 nasion. Po przekwitnięciu len też jest ładny i dekoracyjny.
Możesz zebrać nasiona do ponownego wysiewu, ale możesz zrobić z nich olej albo posypać chleb. Możesz zrobić z przekwitniętego lnu piękne ozdoby, bukiety, wianki, laleczki-motanki, albo wyściółkować nimi grządki. Słomą lnianą ocieplano też stropy. Pozyskiwanie włókien to wyższy stopień wtajemniczenia, ale może warto odnowić tę umiejętność, kiedyś znaną każdemu dziecku?
Len kwitnący jest pokarmem dla owadów zapylających, a owocujący – dla ptaków. Dlatego – jeśli nie masz pomysłu na wykorzystanie przekwitniętych roślin – zostaw je, znajdą się chętni.
Po prostu obsiej nim wolny kawałek ogródka, a nawet skrzynkę na balkonie, zamiast kupować kolejnego jednorazowego egzota hodowanego w torfie. Albo pseudołączkę, która zresztą pewnie zawiera też domieszkę lnu.
Warto. Niech się niebieszczy „.
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
To był tydzień, w którym pochłonęły mnie kwitnące magnolie i wiśnie i zaczęłam się zastanawiać czy zamiast 3 tekstów nie przesłać Wam album z kwiatami, które udało mi się uwiecznić w Powsinie i innych miejscach Warszawy, ale przecież nie zapisywaliście się na newsletter botaniczny ;) Oprócz tego nagrałam podcast, udzieliłam wywiadu, który będzie elementem nowej publikacji, zagłosowałam, odebrałam swój pakiet wolontariuszki akcji Żonkile i udało mi się ukryć urodziny, bo nie miałam w tym roku ochoty na ich huczne świętowanie.
A dzisiaj artykuł o potencjalnych kandydatkach na stanowisko kolejnej Sekretarz Generalnej ONZ, podcast z Kubą Wygnańskim o samorządności, samorządach i wyzwaniach, które stoją przed Polską lokalną, raport fundacji Climate Strategies Poland o dekarbonizacji firmy oraz OSTATNI dzień, w którym możecie zagłosować i zadecydować kto dostanie Nagrodę Karty Różnorodności.
Moja przyjaciółka, która współpracuje na co dzień z ONZ podrzuciła mi artykuł obrazujący ciekawą dyskusję toczącą się w ramach tej organizacji odnośnie stanowiska Sekretarza Generalnego.
Co musi się stać, żeby na czele Narodów Zjednoczonych stanęła kobieta?
Michelle Bachelet, dwukrotna prezydentka Chile i była Komisarka UN ds. praw człowieka, Mia Mottley, premierka Barbados, María Fernanda Espinosa Garcés, była ministra spraw zagranicznych Ekwadoru i prezydentka Zgromadzenia Ogólnego ONZ i Amina Mohammed, wice Sekretarz Generalna i była ministra środowiska Nigerii dostały w wewnętrznym sondażu najwięcej głosów.
„After nearly 80 years, the male monopoly of the UN’s highest office must end,” Marissa Conway, chief executive of UNA-UK, wrote in an email to PassBlue. “It’s time for member states to walk the gender equality talk and appoint a woman Secretary-General. States must take this opportunity to help restore faith in the UN and demonstrate that diverse and inclusive leadership is vital to achieving a more equal, sustainable, and peaceful world.”
O innych potencjalnych kandydatkach przeczytacie w artykule PassBlue, a dyskusję o przywództwie w ONZ z pewnością będę śledzić.
Jak czytamy w raporcie, polscy przedsiębiorcy czekają na rozwiązania systemowe, tymczasem realna zmiana wymaga proaktywnego przygotowania się na warunki konkurencyjne i jest możliwa tylko dzięki zaplanowaniu i wdrożeniu rzeczywistej dekarbonizacji firmy.
Autorzy i autorki raportu stawiają tezę, że na samym wzroście świadomości i raportowaniu klimatycznym wyzwanie się nie kończy. To dopiero punkt wyjścia do dalszych, realnych działań. Tej świadomości wciąż brakuje polskim firmom, co może osłabiać ich pozycję konkurencyjną.
Raport stanowi próbę odpowiedzi na pytania, w jakim punkcie znajduje się dziś polski biznes, jeśli chodzi o zrozumienie zmiany klimatu i jej wpływu na rzeczywistość, a także na ile skutecznie raportuje swoje działania. Czy jest gotowy do włączenia wątków klimatycznych do swoich strategii oraz realnego dekarbonizowania swojej działalności? A przede wszystkim – co konkretnie powinien robić w zakresie realnej dekarbonizacji firmy i jak należy się do tego zabrać.
Celem raportu jest też pokazanie praktycznego wymiaru dekarbonizacji firmy w Zakresie 1 i 2 oraz zmobilizowanie polskich firm do zarządzania emisjami w Zakresie 3.
Nagroda Karty Różnorodności przyznawana jest firmom, organizacjom, samorządom i instytucjom aktywnym w zakresie upowszechniania wartości DEI (diversity, equity, inclusion – różnorodność, równość, włączanie) w Polsce, w tym w szczególności w obszarze promocji i zarządzania różnorodnością w miejscu pracy.
Głosowanie internatów i internautek trwa do 10 kwietnia 2024 r.
Do tegorocznej edycji przesłano 129 zgłoszeń. Swoje inicjatywy z obszarów różnorodności, równości i włączania mogły zgłaszać firmy o dowolnej wielkości, samorządy, organizacje pozarządowe, uczelnie wyższe, instytucje kultury oraz instytucje publiczne.
Nagrody Karty Różnorodności zostaną przyznane w trzech kategoriach:
DEI w biznesie,
DEI w sektorze pozabiznesowym
DEI w samorządach.
W kategorii DEI w biznesie zostaną wyłonieni laureaci_tki w obszarach:
Partnerstwo – nagroda za współpracę międzysektorową przy realizacji działań na rzecz zarządzania różnorodnością.
Aktywizm korporacyjny – nagroda za zabranie głosu w sprawie ważnej społecznie
Prawa dziecka w biznesie – nagroda za respektowania praw dzieci w kontekście oddziaływania podmiotu.
Wolontariat pracowniczy – nagroda za projekt wolontariacki związany z zarządzaniem różnorodnością.
Nowatorskie podejście – nagroda za nowatorskie działanie na rzecz zarządzania różnorodnością.
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
Tydzień wcale nie był tak wiosenny jak powinien, ale udało mi się dotrzeć na świętowanie urodzin koleżanki, Dnia Kobiet u ambasadora USA i ciekawe rozmowy o fundraisingu przy pizzy ;) Zaczynam też kolejną edycję programu mentoringowego BCG #EmpowerPL+UA i wyruszam w podróż z moim nowym mentee Michałem.
Dzisiaj proponuję Wam podcast o ryzykach ESG, wywiad z prezeską Szlachetnej Paczki, wywiad o potencjale kobiet i dyrektywie Women on Boards oraz edycję haseł o kobietach w Wikipedii.
Czym są ryzyka ESG? Jak najlepiej scharakteryzować ryzyka ESG? Można je określić jako obustronny, wzajemny wpływ pomiędzy organizacją lub instytucją a otoczeniem- zarówno tym środowiskowym, społecznym jak i prawnym. Dotychczasowe, kształtujące się regulacje skupiają się przede wszystkim na tym, czym właśnie są te powyższe ryzyka, ale rzadko kiedy określają, jak nimi zarządzać.
Posłuchajcie podcastu POLSIF Talks, w którym rozmawiają Maria Krawczyńska-Kaczmarek, dyrektorka Forum Odpowiedzialnego Biznesu oraz Monika Czokajło, dyrektorka Biura ESG w Banku Gospodarstwa Krajowego.
Joanna Sadzik nie tylko robi wspaniałą robotę w ramach Szlachetnej Paczki, ale też umie opowiadać o tym jak mądrze pomagać, pozyskiwać wolontariuszy i wolontariuszki i nie uzależniać od pomocy. Przeczytajcie cały wywiad z prezeską:
„Mądrą pomocą jest też wsparcie w wypadkach losowych. W zeszłym roku pomagaliśmy 40-letniej kobiecie, której podczas wakacji utonął mąż, przez co została sama z dzieckiem. Ta pani nie mogła się pozbierać po tym wydarzeniu, co chyba łatwo sobie wyobrazić. Zmagała się z problemami psychicznymi, straciła pracę i została z dzieckiem, 500 plus i zasiłkiem dla bezrobotnych. Zabrakło kogoś, kto by jej pomógł w tych pierwszych miesiącach. Na szczęście trafiła na mądrych wolontariuszy, którzy mieli czas, by z nią rozmawiać. Skierowali ją do ośrodka interwencji kryzysowej, gdzie otrzymała pomoc psychologiczną.
W paczce od nas dostała zapas podstawowych rzeczy: środków czystości i żywność, ale też to, co najważniejsze w naszym projekcie, czyli pakiet nadziei i wsparcie od darczyńców. Dostała od nich kontakty i oferty pomocy w znalezieniu pracy, gdy już poczuje się gotowa na ten krok. Otrzymała wsparcie emocjonalne od wolontariuszy, ale też wiedzę, że na tym świecie są ludzie, którzy na podstawie kilku zdań o jej rodzinie, zdecydowali się jej pomóc i to nie w taki sposób, że wkładali do tej paczki cokolwiek, tylko bardzo ich interesowało, co było jej potrzebne. Do tej paczki dołożono wiele specjalnych rzeczy od siebie. Wolontariusze dowiedzieli się, co byłoby szczególnym prezentem pod choinkę dla jej córki i np. w jakim kolorze, i ten prezent znalazł się w paczce.
Osoby, które są w trudnej sytuacji materialnej bardzo często myślą, że one kompletnie na to nie zasługują. Wstydzą się powiedzieć, że wśród garnków, które chcieliby dostać, dobrze, żeby była patelnia, bo wszyscy lubią naleśniki. Wstydzą się o tym mówić, bo wydaje im się, że wtedy będą postrzegani jako osoby bardzo wymagające lub roszczeniowe. Tak naprawdę ta patelnia często oddaje to, co tracą razem z materialnymi rzeczami: godność i poczucie, że nadal są wartościowi.”
Wydany w zeszłym roku raport fundacji Liderek Biznesu „Kobiety w spółkach giełdowych” pokazuje, że problem nierównowagi płci w zarządach i radach nadzorczych ciągle istnieje.
W wywiadzie z red. Anitą Błaszczak, Iwona Kozera, założycielka fundacji Liderek Biznesu, której głos zawsze cenię, analizuje także przygotowanie polskich firm do dyrektywy Women on board, która już od 2026 roku wymusi bardziej różnorodny skład ciał zarządczych.
„A jak przekonać sceptyków kolejnej unijnej regulacji?
Jak już mówiłyśmy, o potrzebie zwiększenia różnorodności płci trzeba zacząć mówić językiem strat. I bardzo wyraźnie stawiać odpór przeciwnikom tej dyrektywy, w tym poglądom, że ona spowoduje powoływanie do zarządów lub rad nadzorczych kobiet o nieodpowiednich czy niedopasowanych kwalifikacjach. Absolutnie nie zgadzam się z tym, że nie mamy kobiet z odpowiednimi kwalifikacjami. Mamy ich bardzo wiele. Ważne jest jednak, jak firmy podejdą do spełniania warunków dyrektywy – przede wszystkim czy przygotują się do tego procesu już wcześniej, a nie miesiąc przed wejściem regulacji w życie. (…)
Czasu na wdrożenie tej dyrektywy naprawdę nie ma dużo. Dwa lata to niewiele, gdy mówimy o zmianach na najwyższych szczeblach a także o całym procesie zmian, który ma doprowadzić do wyłonienia wewnętrznie kandydatek, lub zrekrutowania kobiet o odpowiednich kompetencjach z zewnątrz. Wymaga to bardzo dużo pracy w stworzeniu wewnętrznej kultury organizacyjnej, która ułatwi ten proces, czasami bardzo drastycznej zmiany. Na liście „maruderów” w naszym raporcie są spółki, które mają zero kobiet w zarządzie i zero kobiet w radzie nadzorczej. Nie wystarczy jednak, że powołają jedną kobietę do zarządu, by spełnić wymóg 33 proc. udziału we władzach. Jeśli zaraz nie nastąpi kolejny krok, to taka zmiana może przynieść odwrotne efekty. Jedna osoba nie zmieni kultury zarządu ani nie zapewni tam różnorodności. Trzeba więc stworzyć taką kulturę organizacyjną, by te kobiety w zarządach i w radach nadzorczych miały szanse działania, by były przykładem korzyści z różnorodności, by ich poglądy miały realny wpływ na organizację.„
Wikimedia Polska kolejny już rok organizuje konkurs edycyjny (𝙉𝙞𝙚)𝙯𝙣𝙖𝙣𝙚 𝙠𝙤𝙗𝙞𝙚𝙩𝙮 𝙒𝙞𝙠𝙞𝙥𝙚𝙙𝙞𝙞, promujący wkład kobiet w wolną wiedzę.
Wikimedia Polska wykorzystuje moc Wikipedii i projektów siostrzanych, aby pokazać i przypomnieć niezwykłe osiągnięcia kobiet, które kształtowały naszą historię i współczesność, ale których historie często pozostają nieopowiedziane, zapomniane lub nieznane.
Przez cały marzec w ramach akcji (𝙉𝙞𝙚)𝙯𝙣𝙖𝙣𝙚 𝙠𝙤𝙗𝙞𝙚𝙩𝙮 𝙒𝙞𝙠𝙞𝙥𝙚𝙙𝙞𝙞 można edytować, tworzyć i uzupełniać biogramy wybitnych kobiet, które zasługują na to, by ich historie były znane i doceniane przez wszystkich.
Popraw artykuł, napisz nowe hasło, przetłumacz hasło z innego języka, pomóż promować wydarzenie!
Wspólnie możemy uczynić wolną wiedzę jeszcze bardziej różnorodną i inkluzywną.
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
Tydzień, w którym przypadają: 90.rocznica urodziny Jacka Kuronia i 92. rocznica urodzin prof. Bronisława Geremka, a ja wróciłam do spacerów mentoringowych i świętowałam obronę doktoratu mojej koleżanki.
Dzisiaj proponuję Wam społeczną innowację dla starszych kobiet przetestowaną w Rybniku, najnowsze fakty o bezwarunkowym dochodzie podstawowym w wywiadzie z dr Maciej Szlinder, prezesem Polskiej Sieci Dochodu Podstawowego, Inspirownik o efektywnych kampaniach społecznych oraz Bazę Historii Kobiet.
Ta innowacja społeczna skradła moje serce i myślę sobie jak bardzo zmieniłaby życie wielu starszych kobiet, gdyby udało się skalować ją w kolejnych miastach. A o idei cohousing rozmawiałam też z wieloma moimi koleżankami i jest to naprawdę kusząca propozycja.
„Ten rybnicki eksperyment miał potrwać „do pierwszej kłótni”, a trwa już prawie dwa lata. Trzy seniorki z Rybnika zamieszkały razem w wyremontowanym lokalu komunalnym. Pomysł powstał, by wspierać wdowy, które mają problem z utrzymaniem domów. Ich mieszkania i domy często bywają zbyt duże dla jednej osoby, nieocieplone, ogrzewane kopciuchami, „kozami” i najgorszej jakości paliwem. Wspólne mieszkanie odpowiada również na inne potrzeby.
Seniorki z Rybnika zdecydowały się zostawić swoje poprzednie zimne domy, godząc się na wspólne zamieszkanie. Ich nowy lokal jest przystosowany do osób poruszających się na wózku, ma dwuosobowe pokoje, wspólny salon oraz w pełni wyposażoną łazienkę i kuchnię. Mieszkanie jest ogrzewane gazem. (…)
To nie tylko walka z ubóstwem energetycznym, ale również zapobieganie samotności i wyeliminowanie poczucia opuszczenia. Seniorki są ze sobą także bardzo zżyte. Dwa lata temu jeszcze się nie znały. Dziś nazywają się wręcz siostrami.”
Przyznaję, że lubię śledzić temat bezwarunkowego dochodu podstawowego (UBI). Kolejne pilotaże w różnych krajach świata przynoszą nowe wnioski, kolejne osoby przekonują się jak ważne jest to narzędzie. Ciekawie opowiada o tym dr Maciej Szlinder, prezes Polskiej Sieci Dochodu Podstawowego w wywiadzie z Anną Kalitą:
„Najbardziej zaskakującym efektem indyjskiego eksperymentu była zmiana relacji społecznych. W tym patriarchalnym społeczeństwie w biednej rodzinie pierwszy do jedzenia siadał zawsze mężczyzna, następnie jego synowie a dopiero na końcu kobieta oraz córki. Bezwarunkowy dochód podstawowy wywrócił ten stolik. Kobieta nie tylko zyskała własne, regularne źródło dochodu, a więc uniezależniła się od męża, ale też to ona dysponowała środkami, które wypłacano dla dzieci. Mężczyzna otrzymywał swoje 200 rupii. Ona – swoje 200 plus 100 na każde z dzieci. Kobiety zaczęły na równi z mężczyznami podejmować decyzje dotyczące finansów w swoich gospodarstwach domowych, ale też częściej pojawiały się na zgromadzeniach, gdzie decydowano o sprawach wiosek i częściej zabierały na nich głos. Stały się pełnoprawnymi podmiotami politycznymi!
A ponieważ badacze obserwowali efekty eksperymentu również po jego zakończeniu, wiemy, że są trwałe. Nastąpiły przemiany w świadomości.
Pomysł wprowadzenia bezwarunkowego dochodu podstawowego na terenie całego kraju jest w Indiach wciąż dyskutowany.”
Wspaniała inicjatywa, której bardzo kibicuję, czyli powstające Muzeum Historii Kobiet przypomina dlaczego warto wiedzieć więcej o bohaterkach z przeszłości ich życiu i dokonaniach.
Czy wiesz, że:
tylko 4% postaci w podręcznikach to kobiety
tylko 3% ulic nosi imię kobiety
tylko 10 % szkół w Polsce ma patronkę?
grafika Muzeum Historii Kobiet
Poznaj Bazę Historii Kobiet, która pomoże Ci nie tylko zrozumieć oraz docenić siłę i determinację kobiet przestrzeni wieków, ale w ogóle zrozumieć historię ludzkości. Znajdziesz tam wiele ciekawych materiałów dydaktycznych, scenariuszy lekcji, itp.
Polecam nie tylko w marcu!
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
Innowacje społeczne, polityka, odpowiedzialny biznes, organizacje pozarządowe, przywództwo kobiet, fundraising, to tylko niektóre tematy 3 wartościowych artykułów i 1 akcji, do których zachęcam i którymi dzielę się z Wami co tydzień.
Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie.ZgodaDowiedz się więcej
„.
