Mam nadzieję, że wykorzystujecie wolne dni na spotkania, zwiedzania, lekturę i wypoczynek. Ja cieszę się spacerami po wiosennej Kępie Potockiej, spotkaniami z przyjaciółmi, kończę zaległe książki (nowe rekomendacje już wkrótce!) i filmy.
Na resztę majówki polecam Wam wnikliwy artykuł magazynu Pismo o Yvonie Chouinardzie, założycielu Patagonii, który oddał ją niedawno planecie. Posłuchajcie dwóch ciekawych podcstów Wysokich Obcasów o prawach kobiet w Iranie i Afganistanie oraz Outriders o kobietach w Gruzji. Przeczytajcie raport o tym jak projektować biura i przestrzenie tak, żeby były przyjazne dla osób neuroróżnorodnych. Do końca majówki zdążycie też obejrzeć dwa polecane seriale – Dyplomatkę i Brudne diamenty.
O decyzji założyciela Patagonii napisano już bardzo dużo, ale Marcie Zdzieborskiej udało się stworzyć w magazynie PISMO niebanalny portret Yvona Chouinarda. Poznacie historie z Jego dzieciństwa, inspiracje biznesowe, ale także kontrowersje, które na przestrzeni lat wzbudzała Patagonia.
“Szukając pomysłu na przekazanie firmy w inne ręce, Chouinard wykluczał odsprzedanie jej inwestorowi lub wprowadzenie jej na giełdę. Jego zdaniem mogłoby to doprowadzić do zaprzepaszczenia misji Patagonii. „Nie mogliśmy być pewni, że nowy właściciel zachowa dotychczasowy zespół. Nawet mające dobre intencje spółki pozostają pod dużą presją, by szybko generować zyski za cenę swojej długoterminowej kondycji i odpowiedzialności – przekonywał biznesmen w liście skierowanym do ponad trzech i pół tysiąca pracowników Patagonii.
– Zamiast czerpać zysk z natury i pompować go w kieszenie inwestorów, wykorzystamy nasz majątek do ochrony tego, co jest źródłem całego bogactwa. Mam nadzieję, że tym ruchem przyczynimy się do stworzenia nowej formy kapitalizmu, gdzie nie ma podziału na garstkę bogatych i całe zastępy biednych” – kontynuował Chouinard, który od lat przekonuje w wywiadach i wystąpieniach publicznych, że to nie tylko goniący za zyskiem kapitalizm może być źródłem rozwoju.”
Iran, Afganistan, Gruzja – jak dzisiaj wygląda sytuacja, prawa i aspiracje kobiet w tych krajach? Posłuchajcie dwóch podcastów Wysokich Obcasów i Outriders:
Jaka jest obecna sytuacja kobiet w Iranie?
Czy protesty nadal trwają?
Jak wygląda stopniowe ograniczanie praw kobiet?
Z Jagodą Grondecką, iranistką i dziennikarką, a także Superbohaterką Czytelniczek „WO” rozmawia Anna J. Dudek z „Wysokich Obcasów”.
Gruzja w ostatnich latach zmieniła się znacząco. Kraj odwiedziło kilkanaście milionów turystów, rozkwitła komercyjna turystyka, a Gruzini otworzyli się na Zachód. W tym odcinku Outriders Podcast autorzy i autorki skupiają się na tym, jak w perspektywie ostatnich lat kraj zmienił się dla gruzińskich kobiet.
Dotychczasowy tradycyjny i konserwatywny podział ról społecznych między kobietami a mężczyznami powoli zaczyna ulegać zmianie. Jednak jak głębokie są te zmiany?
O tym, jak ważna jest tradycja, rodzina i opinia w życiu Gruzinów i Gruzinek, Outriders porozmawia z kobietami, które znają ten kraj bardzo dobrze.
Świat, w którym człowiek i jego dobrostan znajdują się w centrum, wymaga pogłębienia wiedzy w zakresie tego, co elementarne, czyli jego potrzeb. Tworząc ten raport, twórcy i twórczyni zaprosili do współpracy naukowców_czynie, badaczy_ki i praktyków_czki projektowania.
Wierzą, że dzięki temu będzie możliwy czynny udział w poszerzaniu świadomości dotyczącej neuroróżnorodności poprzez propagowanie jakościowej wiedzy oraz prostych do wdrożenia praktyk.
grafika workplace, SKANSKA
„Neuroróżnorodne zespoły testerów są o 30% bardziej produktywne. Za przyczynę można uznać ponadprzeciętne zdolności, takie jak dostrzeganie wzorów (charakterystyczne dla osób z ASD) czy łatwość w dostrzeganiu błędów. Neuroatypowy pracownik dużej firmy technologicznej pomógł opracować kluczową poprawkę techniczną. Zatrudniony w ramach programu dla osób neuroróżnorodnych przyczynił się do wprowadzenia zmiany, która przyniosła 40 000 000 dolarów oszczędności.”
Raport Workplace, SKANSKA, Impronta powstał w bardzo określonym celu – aby w świecie pełnym informacji dostarczyć odbiorcy biznesowemu praktycznej wiedzy z obszaru rozwiązań dla tworzenia neuroinkluzywnych przestrzeni biurowych.
Jeśli lubicie polityczne dokumenty albo seriale typu House of Cards, Madam Secretary czy Rząd na pewno spodoba Wam się Dyplomatka. Historia kobiety, która niespodziewanie zostaje ambasadorką USA w Wielkiej Brytanii w trakcie dużego kryzysu międzynarodowego i musi zmierzyć się ze sprzecznymi interesami Stanów, Zjednoczonego Królestwa, Iranu i Rosji. A dodatkowo Jej mężem jest były ambasador z ambicjami, a ich związek z pewnością nie jest konwencjonalny ;) Świetna obsada, scenariusz bez dziur, dużo akcji i na szczęście już wiemy, że będzie drugi sezon!
Jeśli z kolei lubicie poznawać życie społeczności ortodoksyjnych Żydów i Żydówek oraz seriale Shtisel czy Unorthodox, zobaczcie Brudne diamenty. Serial dzieje się w środowisku handlarzy diamentów w Antwerpii, powracający na łono rodziny marnotrawny syn musi poradzić sobie zarówno z groźbą bankructwa, jak i z problemami rodzinnymi. Świetne wyjaśnienia świąt i zwyczajów pokazanych w tym serialu znajdziecie na Instagramie Miriam Singer jestem_zydowką
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
PS. Poczytaj inne wpisy na blogualbo zapisz się do newslettera, żeby otrzymywać maila o nowych wpisach.
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
Czy masowe, uliczne protesty Iranek wystarczą, żeby sytuacja praw kobiet w reżimie ajatollachów uległa poprawie? Iraniści i iranistki nie są optymistyczni_e, ale żaden rząd nie może lekceważyć kobiecego gniewu! Dzisiaj przeczytacie też jak zamiast matki-tygrysicy być matką-meduzą oraz czym różni się polska i szwedzka droga do zrównoważonego rozwoju. I poznacie niezwykłą Damę z wiertarką, która zabierze Was do świata drewna i rękodzieła!
Kiedy ostatnio polecałam artykuł o hidżabie i dokumenty irańskie, nie przypuszczałam, że kilka tygodni później irańskie kobiety wyjdą na ulice i tak gwałtownie będą protestować w obronie swoich praw. Punktem zapalnym był 16 września. kiedy zmarła 22-letnia Mahsa Amini, którą policja ds. moralności zatrzymała za źle założony hidżab. Jej śmierć najprawdopodobnie była skutkiem pobicia i wywołała olbrzymie protesty, które obejmują coraz więcej miast.
„Protestują już nie tylko duże ośrodki; manifestacje zeszły niżej, do miasteczek, a na ulicach nigdy nie było tylu demonstrujących kobiet. Historia 22-letniej Mahsy Amini, która prawdopodobnie została zakatowana w areszcie po zatrzymaniu przez policję obyczajową za zbyt luźno założoną chustę, stała się katalizatorem dla niespodziewanego wybuchu gniewu. Jego ważnym elementem są ceremonie palenia hidżabów w ogniskach, okrzyki „Śmierć dyktatorowi” oraz odpowiadanie przemocą na bardzo brutalne postępowanie policji, czego nie było nawet w kulminacyjnym 2009 r., kiedy na ulicach Teheranu obserwowałem miliony Irańczyków podczas stłumionej z wielkim trudem Zielonej Rewolucji.”
To the world who still don’t know that in Iran #WalkingUnveiled is a punishable crime. Yes these women who removed their hijab can get jailed, beaten & kicked out from job. But like the women's suffrage movement, Iranian women making history.#مهسا_امینیpic.twitter.com/pu3uUA1teM
„Do świata, który jeszcze tego nie wie, że w Iranie chodzenie bez chusty jest przestępstwem. Tak, kobiety, które zdjęły swoje hidżaby, mogą trafić do więzienia, być pobite, czy zostać wyrzucone z pracy. Ale tak jak ruch sufrażystek, irańskie kobiety tworzą historię” – grzmi na Twitterze Masih Alineżad, irańska aktywistka na rzecz praw kobiet, o której w polecanym artykule portalu NaTemat.pl pisze Katarzyna Zuchowicz.
„Świat postrzega Iranki jako osoby tłamszone. Iranistka dr Sylwia Surdykowska-Konieczny tłumaczy jednak, że to stereotyp i nie do końca tak jest, jak nam się wydaje.
– Kobiety w Iranie zawsze były aktywne, również w czasie rewolucji 1979 roku. Są bardzo waleczne i odważne. Zajmują wiele różnych, ważnych stanowisk. Są w rządzie. Wysyłane są na stanowiska ambasadorów. Realizują się zawodowo, są wykształcone. Od wielu lat, stanowią większość studentów na uniwersytetach. Uprawiają sport – opowiada.”
Z kolei w wywiadzie Jacka Pawlickiego z iranistą Mateuszem M.P. Kłagiszem z Uniwersytetu Jagiellońskiego w Newsweeku czytamy:
Irańska noblistka Shirin Ebadi powiedziała kiedyś, że choć rewolucję w Iranie nazywa się islamską, tak naprawdę była to rewolucją mężczyzn przeciwko kobietom.
— To bardzo dobre sformułowanie, ale z dzisiejszej perspektywy. Wtedy, pod koniec lat 70., to wcale tak nie wyglądało. Kobiety rzeczywiście upominają się o swoje prawa od samego początku Republiki Islamskiej. Ważną cezurą była wojna iracko-irańska [toczyła się w latach 1980-1988 – przyp. red.], kiedy mężczyźni poszli na front, a ich miejsce zastąpiły kobiety, odzyskując systematycznie przywileje odebrane im po rewolucji, a nawet zdobywając nowe. Kiedy wojna się skończyła, Iranki niechętnie ustępowały miejsca mężczyznom. W drugiej połowie XX i na początku XXI wieku w Iranie miał miejsce ogromny przeskok cywilizacyjny, jeśli chodzi o stosunek do kobiet i ich rolę w życiu publicznym czy rodzinnym. To, z czym mamy do czynienia teraz, to kolejny etap tego procesu.
Dyskusja o obowiązku noszenia zasłony toczy się w Iranie od lat. Pojawiają się w niej skrajne głosy – od takich, że hidżab to część tożsamości narodowej, a ta w Iranie miesza się przecież z religijną, po opinie, że zasłanianie włosów to kwestia bardzo osobista i kobiety powinny mieć w tym swobodę. Chusta stała się symbolem ograniczeń, w które po rewolucji wepchnięto kobiety. W Iranie chłopcom wolno znacznie więcej niż dziewczynkom.
Polecam także obseerwowanie hasztagu #MahsaAmini na Instagramie, który dla wielu młodych Iranek jest naturalną platformą komunikacji ze światem.
Jeśli jesteście Rodzicami, a zwłaszcza matkami i jeszcze nie czytałyście książki „Bojowa pieśń tygrysicy” Amy L. Chua, to koniecznie nadróbcie, bo na horyzoncie pojawia się już nowy trend – matka meduza.
„Demand for services is so high that even getting them into a programme requires Darwinian skills. You need an alert on your calendar for the second a good swimming class opens, at which point you’ll refresh the page until you lock down your place. My children are seven-year-olds. You would think they were trying out for the Olympics.
A result of this feverishness is to change the colour of the experience, both for parents and children. It raises the unhappy spectre of investment return. If I am simultaneously bankrupting and killing myself to make karate happen for one child, uptown, at 4pm, and French, downtown, for the other, I want to see results. Fun is an inadequate metric. I want to see badges, certificates, league tables. I want some kind of externalised measure of success.”
i proponuje kuszące podejście matki-meduzy:
„I put it into Google: “What’s the opposite of a tiger?” Google suggests jellyfish. Jellyfish parenting – boneless, diaphanous, endlessly flexible. I’m almost there. There’s a climbing wall near our house and a few weeks ago, one of my children shot up it like a pro. Obviously, I put her in for team try-outs – there’s only so much I can do with my personality – but if she gets in and doesn’t like it, we’ll do the wildest thing. We’ll quit.”
„W 2021 roku Kantar zrealizował na 32 rynkach świata projekt badawczy poświęcony zrównoważonemu rozwojowi. Wyniki pokazały, że tym, co martwi Szwedów, są przede wszystkim wyzwania środowiskowe (najsilniej wśród wszystkich 12 krajów europejskich objętych analizą!). Na pierwszym miejscu znalazła się kwestia utraty bioróżnorodności. Ta sprawa, w kontekście innych problemów ekologicznych, niewątpliwie wymaga relatywnie wysokiej świadomości i wyobraźni społecznej. Kolejne miejsca zajęły problemy związane z brakiem czystej wody i jej zanieczyszczeniem.
Co w tym samym czasie było na szczycie rankingu wyzwań zrównoważonego rozwoju, którymi martwią się Polacy? Również problem wody – braku czystej i bezpiecznej do picia, jej zanieczyszczenie – ale oprócz tego ubóstwo i głód. Nie sposób zbagatelizować tych ostatnich, jakże złożonych problemów społecznych, które zdaniem Polaków powinny zostać rozwiązane.”
Nieco więcej różnic między Polską i Szwecją można znaleźć w publikacji „Małymi kroczkami każdy z nas. O postawach prośrodowiskowych”, która została przygotowana na zlecenie Collegium Civitas w ramach projektu PASSION, międzynarodowego partnerstwa akademickiego dla zrównoważonego rozwoju i innowacji społecznych.
Ze stwierdzeniem „Jeśli nic się nie zmieni, wkrótce doświadczymy poważnej katastrofy ekologicznej” zgadzało się 77,62% repospondentów i respondentek z Polski i 54.79% ze Szwecji. Czy to oznacza, że jesteśmy bardziej świadomi_e albo pesymistyczni_e? Na to i inne pytania już wkrótce odpowie, mam nadzieję, koordynatorka projektu, dr Katarzyna Iwińska, która będzie moją gościnią w podcaście.
INICJATYWA TYGODNIA, czyli Dama z wiertarką
fot. Dama z wiertarką
Agnieszka skończyła prawo i została adwokatką, ale zawsze uwielbiała prace ręczne, majsterkowanie i drewno. Urodzenie dzieci stało się katalizatorem w życiu zawodowym. Pomysł na pracę z drewnem wyłaniał się powoli, teraz jako Dama z Wiertarką prowadzi zajęcia z podstaw stolarki dla dzieci, kobiet i rodzin. Jak sama mówi: „W moim życiu ważna jest empatia i wrażliwość na drugiego człowieka. Zależy mi na odkrywaniu potencjału młodych ludzi. Chcę dodawać dzieciom skrzydeł, aby rozwijały się w tym, co kochają robić”
Jeśli szukacie w Warszawie warsztatów stolarskich dla dzieci albo dla dorosłych, chcecie urządzić stolarskie urodziny albo wieczór panieński – zgłoście się do Damy z wiertarką!
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
PS. Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
Poczytaj inne wpisy na blogualbo zapisz się do newslettera, żeby otrzymywać maila o nowych wpisach.
Wakacyjnie proponuję Wam dyskusję o B Corpach – czy ten system certyfikacji naprawdę nagradza firmy, które mają pozytywny wpływ społeczny i środowiskowy? A może tylko takie, które wyrządzają mniej szkód?
Co i jak myślisz o kobietach noszących hidżab? Przeczytaj jak często nasze, zachodnie wyobrażenia o tym co jest ozdobą, co opresją, a co tradycją są różne od opinii kobiet z krajów arabskich czy Iranu. Polecam dziś wywiad w Krytyce Politycznej i irańskie dokumenty.
ESG jest modne, dużo pisze się o mierzeniu poszczególnych wskaźników, warto poczytać też za co ESG jest krytykowane.
Jeszcze zdążysz iść do kina – z mamą, partnerem, przyjaciółką – film „Powodzenia, Leo Grande” to wspaniałe doświadczenie dla wszystkich!
Above: Three Horizons Thinking shows the relative domination (on the Y axis) of different economic scenarios and how these may change over time. As degenerative ‘business as usual’ inevitably declines (we hope), the ‘emerging future’ of a regenerative and distributive economy becomes more dominant. As competition between the two approaches heats up, disruptive innovation peaks, but it can either be captured by old, dominant structures (with negative outcomes) or harnessed by new, emergent ones (with positive outcomes). Find out more in this video explainer by Kate Raworth.
Kiedy firma Nespresso, produkująca kapsułki do kawy uzyskała certyfikat B Corp w sieci rozpoczęła się ciekawa dyskusja. Oznacza to bowiem, że organizacja B Lab wydająca certyfikat oceniła całościowy wpływ społeczny i środowiskowy tej firmy z grupy Nestle jako „siłę dobra”. Utrzymujące się kontrowersje związane z prawami człowieka skłoniły inne certyfikowane firmy do wysłania listu otwartego, w którym wyrażają swoje obawy dotyczące standardu certyfikacji.
W tym artykule znajdziecie ciekawą dyskusję o B Corpach i innych inicjatywach zmieniających biznes:
“When a disruptive innovation meets business-as-usual, something is going to get transformed”. This insight arises from the Three Horizons Framework (created by Bill Sharpe, summarised by author and economist Kate Raworth here). It reminds us that any disruption could help create the emerging future we desire but could also be captured by business-as-usual. (…)
With more than 5,000 certified businesses worldwide, B Corps have spread far and wide. Starting as a small group of plucky businesses challenging mainstream narratives around the purpose of business, the community is now a big tent. Today, B Corps vary greatly in the extent to which they deviate from the core pillars of 20th century business: shareholder primacy and profit maximisation.
While other, older movements also demonstrate compelling alternatives to shareholder capitalism (such as cooperatives, social enterprise and employee ownership), in my view B Corps have always looked more accessible to a broader range of businesses. The B Corp model plays a pivotal role in reaching mainstream corporations. This is needed alongside the plethora of communities and organisations pioneering new big ideas. These are different but complementary roles.”
W wakacje postanowiłam nadrobić lektury, które pozwolą mi lepiej zrozumieć Bliski Wschód, szczególnie interesuje mnie oczywiście polityka, zwłaszcza widziana oczami kobiet.
Przeczytanym lekturom o Arabii Saudyjskiej, Omanie czy ZEA poświęcę pewnie osobny wpis, dzisiaj zachęcam do lektury wywiadu z Piotrem Bachtinem i Karoliną Cieślik-Jakubiak z zakładu Iranistyki UW poświęcony m.in. kwestiom ubioru kobiet w Iranie (kraju, który jest bardzo wysoko na mojej liście podróżniczej):
„Samo słowo hidżab, które pochodzi z arabskiego, oznacza przegrodę lub zasłonę, a jego perski odpowiednik to właśnie parde. O tym, czym naprawdę jest hidżab, od wieków toczą się dyskusje w samym islamie. Fragmenty w Koranie odnoszą hidżab do żon proroka Muhammada i przegrody w jego domu, która oddzielała żony od przychodzących gości. Dlatego istnieją interpretacje, które mówią, że hidżab nie powinien dotyczyć wszystkich kobiet. (…)
Jednocześnie, wychodząc właśnie z pozycji szacunku do głosów Iranek, musimy pamiętać, że wiele z nich zaznacza, że hidżab naprawdę nie jest największym problemem, z którym się borykają. Skupianie się wyłącznie na kwestii ubioru, a zapominanie o szeregu zagadnień natury prawnej, politycznej i społecznej, które utrudniają życie kobiet w Iranie, a nieraz mu wręcz zagrażają, można by uznać za specyficzny rodzaj veil obsession.”
Zakład Iranistyki UJ poleca z kolei trzy irańskie dokumenty irańsko-szwedzkiej reżyserki Nahid Persson Sarvestani na Netflixie:
„The Queen and I” – osobista opowieść o spotkaniu Sarvestani – w czasie rewolucji uczestniczki ruchu lewicowego z szahbanu Farah i nieoczywistej relacji jaka się między nimi tworzy podczas powstawania filmu.
„Prostitution behind the veil” – o biedzie, uzależnieniu i prostytucji w Iranie (film powstał w czasach Ahmadineżada i kosztował reżyserkę zatrzymanie przy kolejnej wizycie w Iranie).
„My mother – a Persian princess” – o odnalezieniu rodziny przez dziewczynę adoptowaną i wychowaną w Szwecji oraz jej podróży do Iranu.
O tym za co krytykuje się ESG i co można poprawić w mierzeniu wskaźników przeczytacie w artykule konsultantów i konsultantek firmy McKinsey:
„A major part of ESG growth has been driven by the environmental component of ESG and responses to climate change. But other components of ESG, in particular the social dimension, have also been gaining prominence. One analysis found that social-related shareholder proposals rose 37 percent in the 2021 proxy season compared with the previous year. (…)
While ESG measurements are still a work in progress, it is important to note that there have been advancements. ESG measurements will be further improved over time. They are already changing; there is a trend toward consolidation of ESG reporting and disclosure frameworks (though further consolidation is not inevitable). Private ratings and scores providers such as MSCI, Refinitiv, S&P Global, and Sustainalytics, for their part, are competing to provide insightful, standardized measures of ESG performance.”
Ten film powinna zobaczyć kobieta w średnim wieku, a i dla wielu mężczyzn będzie to wartościowe doświadczenie. Ja widziałam „Powodzenia, Leo Grande” z moimi koleżankami i wszystkie zgodnie stwierdziłyśmy, że to obraz niezwykły – kameralny, niemal z teatralną scenografią, ze wspaniałą rolą Emmy Thompson i doskonałą partnerującemu Jej Daryla McCormacka.
„Kluczem jest intymne spojrzenie na Nancy i Leo – kochanków, których pozornie różni wszystko. Mężczyzna do towarzystwa jest pewny siebie, błyskotliwy, zabawny i uroczy. Jego klientka wątpi w siebie, denerwuje się i podchodzi do wielu spraw w zbyt pragmatyczny sposób. Dzięki zawiązanej relacji oboje przechodzą metamorfozę. Okazuje się, że również Leo kryje w sobie smutek i rozgoryczenie, a jego starsza klientka ma w sobie coś, co pozwala mu się wyzwolić. (…)
Pod płaszczykiem opowieści o seksie produkcja Powodzenia, Leo Grande prezentuje historię o pewności siebie, przełamywaniu wewnętrznych blokad i uwalnianiu się z okowów społecznego ostracyzmu. Mimo że historia koncentruje się na osobie wchodzącej w jesień życia, każdy z nas może zaczerpnąć z niej nieco mądrości. Poza tym obraz w wielu momentach jest szczerze zabawny, więc ma również niezaprzeczalną wartość rozrywkową.”
Jeszcze zdążycie złapać ten film w kinach!
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
PS. Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
Poczytaj inne wpisy na blogualbo zapisz się do newslettera, żeby otrzymywać maila o nowych wpisach.
Dzisiaj polecam Wam jeszcze pachnący nowością raport o przywództwie kobiet wydany przez fundację Perspektywy Women in Tech. Dużo refleksji i wniosków przyda się w planowaniu działań dla liderek społecznych, biznesowych i politycznych. Jeśli lubicie Hiszpanię, a zwłaszcza Andaluzję, mam do polecenia książkę o wielokulturowej historii tego obszaru. Z kolei w przewodniku po różnorodności znajdziecie bardzo dużo praktycznych informacji o tym, jak wdrażać politykę i dobre praktyki diversity&inclusion w firmach i organizacjach. A na koniec perskie dywany.
Przyznaję się do winy… Bianka Siwińska z Women in Tech (gratuluję Wam świetnej roboty!) prosiła mnie o komentarz do tego raportu, ale niestety czerwiec był u mnie bardzo intensywnym miesiącem i nie zdążyłam wysłać w terminie… Ale polecając Wam cały raport, piszę tutaj kilka słów refleksji:
„KIM JEST LIDERKA?. Najczęściej badanym liderka kojarzy się zprzedsiębiorczynią, aktywistką na szczeblu lokalnym lub naukowczynią, najrzadziej z polityką na poziomie międzynarodowym. Może to wskazywać na dystans badanych – aktywnych głównie w obszarze STEM i w biznesie wobec świata polityki”. To jest smutny wniosek płynący z raportu dotyczący polityki, nie jest ona kojarzona z przywództwem kobiet. To ciekawe zwłaszcza w kontekście aktywności nowej generacji polityczek w Sejmie, wydawałoby się, że w ostatnich latach widocznej i znanej. Widać tutaj wyraźnie potrzebę kształcenia liderek politycznych.
„WYZWANIA WSPÓŁCZESNOŚCI. Wśród największych wyzwań, przed którymi stanie ludzkość w najbliższej przyszłości prawie trzy czwarte liderek wskazało na zanieczyszczenie środowiska i zmianę klimatu. Ponad czterdzieści procent wybrało brak wody i pożywienia, prawie tyle samo (40%) bezrobocie,ubóstwo i problemy ekonomiczne, 37% – brak edukacji, 34% – pandemię Covid lub inne możliwe pandemie, 29% – perspektywę konfliktu globalnego, 27% – korupcję i brak transparentności rządu, 24% – konflikty religijne, 14% – polaryzację ubodzy/bogaci, 13% – terroryzm, a 8% – niekontrolowane migracje.” W tym zestawieniu zastanowiła mnie niska pozycja zagrożenia polaryzacją, czyli kwestia nierówności, jedno z kluczowych zagadnień współczesnego świata. Może to kwestia sformułowania samego pytania, a może jednak brak świadomości społecznych i ekonomicznych skutków rosnących nierówności.
„DZIAŁANIA NA RZECZ INNYCH KOBIET. Liderki ponad dwukrotnie częściej angażują się w działania na rzecz innych kobiet niż nie-liderki. Dla znakomitejwiększości z nich istotne jest, aby ich kariera i działania inspirowały inne kobiety do zwalczania stereotypów związanych z płcią. Dla prawie co trzeciej liderki jednym z celów na przyszłość jest poprawa sytuacji kobiet. Wraz z wiekiem liderek rośnie ich zaangażowanie jako mentorek oraz chęć działania w organizacjach kobiecych. Starsze liderki chętniej też wybierają lobbing prawny jako sposób na poprawę sytuacji kobiet na rynku pracy. Częściej biorą także udział w wydarzeniach promujących przywództwo kobiet.” W tym wyniku widzę wielki potencjał mentorski kobiet, zwłaszcza tych z większym doświadczeniem zawodowym. Ciągle mamy za mało przykładów i pomysłów zaangażowania liderek biznesu odchodzących na emeryturę w działania społeczne, a przecież ich wiedza jest bezcenna.
Mam nadzieję, że o wnioskach z całego raportu będziemy jescze długo dyskutować.
Tegoroczne wakacje zaczęłam w Andaluzji, mojej ulubionej części Hiszpanii. Jako jedną z wakacyjnych lektur „zapakowałam” do Kindle’a książkę Aleksandry Lipczak, Lajla znaczy noc (nominowaną w tym roku do nagrody Nike – trzymam kciuki).
To bardzo dobrze udokumentowana i ciekawie napisana historia Andaluzji, a zwłaszcza okresu kalifatu Al-Andalus. Przyznam, że po lekturze dużo uważniej chodziłam ulicami Kordoby i oglądałam Meczet-Katedrę w tym mieście.
Jeśli chcecie się dowiedzieć więcej o wielokulturowej i wielowyznaniowej historii tej części naszego kontytnentu, polecam Wam zarówno wywiad z autorką jak i samą książkę.
„W wywiadach porównujesz średniowieczną Kordobę z Nowym Jorkiem.
Ludzie, którzy odwiedzali Kordobę w X wieku, czuli się pewnie tak jak ci, którzy teraz wybierają się do Nowego Jorku, jednego z najbardziej inspirujących i wyznaczających trendy miejsc na świecie. Kordoba była wówczas miastem miast, drugim co do wielkości – po Konstantynopolu – miastem w Europie. W X wieku zamieszkiwało ją ok. 100 tysięcy osób – i to w czasach, gdy Londyn czy Paryż miały po kilkanaście tysięcy mieszkańców. Miała oświetlone ulice, bieżącą wodę, analfabetyzm – również wśród kobiet – bliski zeru, do tego setki bibliotek. Świeciła w jakimś sensie światłem odbitym z Bagdadu, czyli stolicy islamskiego imperium, gdzie trwał naukowy i artystyczny ferment.
Ale te odpryski świetności były odkryciami na skalę światową: to tutaj po raz pierwszy wykonano zabieg tracheotomii, czyli rozcięcia tchawicy w celu udrożnienia dróg oddechowych, to tutaj w X wieku wstawiono pierwsze implanty stomatologiczne. Za rozwojem nauki szedł rozkwit filozofii, poezji, muzyki, architektury. To była awangarda pod każdym względem i wielu ludzi przekraczało Pireneje, żeby łyknąć trochę tej wiedzy, podpatrzeć, co się tam dzieje. To siłą rzeczy musiało wpływać na całą Europę.”
Przewodnik Różnorodność i kultura włączająca krok po kroku
Przeczytajcie pierwszy przewodnik dla organizacji poświęcony różnorodności i włączaniu. Publikacja powstała powstała dzięki współpracy grupy osób i organizacji tworzących D&I Roundtable, Polskiego Instytutu Praw Człowieka i Biznesu oraz Divercity+, z którą mam wielką przyjemność współpracować.
14 autorek i autorów z różnych firm i organizacji
172 strony dobrych praktyk i doświadczeń
Inkluzywne opracowanie
Najciekawsze i najbardziej aktualne tematy
Listy sprawdzające
Zachęcam, bo to unikalna i bardzo praktyczna publikacja!
Nie wiem czy chcieliście albo chciałyście mieć kiedyś perski dywan? Mnie się zawsze wydawało, że jeśli dotrę już do Iranu (obecnie nr 2 na mojej liście podróżniczej), to kupię sobie dywan i jakimś sposobem przetransportuję go do Polski. Ale przyznam szczerze, że nie sprawdziłam cen…
Jeśli poczułaś/poczułeś się zainspirowana/y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
PS. Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
Poczytaj inne wpisy na blogualbo zapisz się na newsletter, żeby otrzymywać maila o nowych wpisach.
Innowacje społeczne, polityka, odpowiedzialny biznes, organizacje pozarządowe, przywództwo kobiet, fundraising, to tylko niektóre tematy 3 wartościowych artykułów i 1 akcji, do których zachęcam i którymi dzielę się z Wami co tydzień. View Letter Archive
