W tym tygodniu z kolejnymi grupami studentów i studentek UW i Uczelni Łazarskiego spotkałam się na zajęciach z #DEI (diversity, equity, inclusion), rozważali_łyśmy różne case’y biznesowe, zagadnienia związane z feminatywami czy językiem inkluzywnym. Opiniowałam projekty innowacji społecznych i przygotowuję artykuł o kampaniach 1,5% i zastanawiam się też czy nie dzielić się ciekawymi książkami częściej niż raz na rok (czytał_abyś?). A moja córka jako wolontariuszka WOŚP zebrała do puszki 2086 PLN :)
Dzisiaj proponuję Wam przeszukanie bazy danych o klimatycznych aspektach działalności spółek notowanych na GPW, którą wspaniale przygotowała Fundacja Instrat, najnowszy raport o stanie wykonania Celów Zrównoważonego Rozwoju w Europie (sprawdź jak wypada Polska), marketingowe case study stowarzyszenia Ultrakrew oraz aplikowanie do Szkoły Liderstwa Politycznego.
Fundacja Instrat wykonała wspaniałą pracę udostępniając wybrane dane ESG dla 140 największych polskich spółek giełdowych za 2023 rok. Na stronie fundacji można znaleźć informacje o tym, czy i jakie cele klimatyczne przyjęły polskie spółki notowane w trzech głównych indeksach Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie, oraz ile gazów cieplarnianych wyemitowały do atmosfery w ostatnich latach.
W szczegółowych raportach dla konkretnych spółek pokazuje też, jaka ścieżka redukcji emisji wynika z przyjętych przez nie celów klimatycznych oraz jaka część ich obrotu, nakładów inwestycyjnych oraz wydatków operacyjnych jest zgodna z Taksonomią UE.
W nowej edycji bazy danych ESG INSTRAT DATABASE można zobaczyć, że liczba spółek z WIG140 z przyjętymi celami klimatycznymi wzrosła w 2023 r. ponad dwukrotnie względem 2022 r. i wynosi obecnie 53. Strona zapewnia też możliwość porównania historycznych, raportowanych emisji gazów cieplarnianych poszczególnych spółek. Obecnie zdecydowanie więcej z nich raportuje te emisje, co znajduje odzwierciedlenie w bazie danych. Jednak ujawnianie pełnego śladu węglowego, obejmującego emisje z łańcucha dostaw (zakres 2 i 3), wciąż jest rzadkością.
Polecam też porównywarkę spółek dostępną na stronie fundacji.
Raport pokazuje opóźnienie w postępie realizacji SDGs w całej UE. Tempo realizacji w ostatnich latach zwalnia. Raport wskazuje również na utrzymujące się trudności w realizacji celów środowiskowych i dotyczących bioróżnorodności(SDG 2, SDG 12-15). W zakresie działań na rzecz klimatu wszystkie kraje mierzą się z istotnymi wyzwaniami.
W przypadku wielu SDGs postęp w Europie jest bardzo nierównomierny. Raport uwzględnia ten aspekt dzięki nowemu wskaźnikowi – „Leave-No-One-Behind” index.
Polsce udało się zrealizować w pełni jedynie SDG 10 dotyczący redukcji nierówności. Sprawdzając co było oceniane w ramach realizacji SDG 5 dotyczącego równości płci widać, że nadal wyzwaniem dla naszego kraju są nieuzasadniona luka płacowa oraz liczba kobiet w parlamencie.
Komisja Europejska powinna uwzględnić niepokojący stan realizacji SDGs w Europie przy określaniu zakresu i skali nadchodzącego pakietu uproszczeń #omnibus.
Nie ma w Polsce zbyt wielu opisów case’ów działań marketingowych dla organizacji społecznych, więc warto przeczytać post na blogu Brand24 opisujący przykład Stowarzyszenia Ultrakrew, które zajmuje się propagowaniem krwiodawstwa i aktywności sportowej w Polsce.
Mimo kilku błędów rzeczowych w artykule (np. fundacje to typ NGO, a nie osobne byty) warto dowiedzieć się jak organizacje mogą wykorzystywać narzędzia analityczne w promowaniu swoich działań i fundraisingu:
„Marketing organizacji pozarządowej często nie dysponuje dużymi zasobami do prowadzenia szeroko zakrojonych działań. Wybieraj takie kanały komunikacji, które będą najbardziej efektywne, a jednocześnie osiągalne. Dobrze, aby zostały wykorzystane tak, aby regularne publikacje angażowały odbiorców na każdym etapie doświadczeń. Aby to sobie wyobrazić, możemy zastosować model ToFu, MoFu, BoFu.
ToFu (top of the funnel) to pierwsze doświadczenia odbiorcy z marką. Tutaj możesz wykorzystać stronę internetową, media społecznościowe czy reklamy tekstowe, a także SEO (search engine optimization), aby zbudować świadomość marki i zaangażować potencjalnych darczyńców.
MoFu (middle of the funnel) to etap, w którym Twoi odbiorcy rozważają różne możliwości i poszukują pogłębionych informacji, aby podjąć decyzję. Tutaj Twój content marketing wchodzi na kolejny poziom. Możesz zastosować e-mail marketing, po raz kolejny social media, artykuły poradnikowe, a także działania remarketingowe (np. do osób, które weszły na stronę internetową, ale nie wpłaciły datku).
BoFu (bottom of the funnel) – Twój odbiorca jest gotowy dokonać transakcji, czyli w przypadku fundacji wpłacić datek, zostać wolontariuszem lub nawiązać współpracę. Swoim przekazem musisz skierować go we właściwe miejsce, np. stronę internetową (dedykowane zakładki), landing page z zapisami lub analogiczne miejsce.”
Działasz w biznesie? Pracujesz w zarządzie fundacji? Jesteś burmistrzynią lub prezydentem miasta? Chcesz być posłem lub posłanką? Pracujesz w administracji publicznej? Zajmujesz się dziennikarstwem? Działasz w obszarze nowych technologii? A może jesteś ekspertem_ką innej dziedziny?
Biznes, kultura, sport i polityka. Wszystkie te obszary mają wpływ na życie publiczne.
Szkoła Liderstwa Politycznego to program, który pomaga przyjrzeć się wyzwaniom, spotkasz tam różnorodną grupę uczestniczek i uczestników o odmiennych poglądach politycznych, reprezentujących różne obszary zawodowe oraz regiony Polski.
Dla mnie był to jeden z najważniejszych programów rozwojowych, bez którego nie byłabym dzisiaj tu, gdzie jestem!
Program obejmuje 4 zjazdy, łącznie 15 dni intensywnych szkoleń i wykładów, podczas których uczestnicy i uczestniczki rozwiną kluczowe kompetencje przywódcze.
Program składa się z dwóch ścieżek: edukacyjnej i liderskiej.
Ścieżka edukacyjna: wykłady, panele i spotkania z ekspertami_kami z administracji, biznesu, mediów, NGO i świata polityki. Dyskusje o państwie, politykach publicznych i najważniejszych wyzwaniach dla Polski.
Ścieżka liderska: rozwój kompetencji w zarządzaniu zespołami, samoświadomości, wprowadzaniu zmian i angażowaniu ludzi do działania. Praktyczne narzędzia wspierające role liderskie.
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
Kolejny tydzień wyznaczały mi obrady jury Effie Polska i dyskusje nad tym, które kampanie społeczne, profrekwencyjne czy fundraisingowe miały najlepszy insight, strategię i wyniki. Spotkałam się też z moim francuskim kolegą, który chce zamienić pracę w Genewie na pracę w Warszawie, a mój jesienny kalendarz zajęć akademickich powoli się zapełnia.
Dzisiaj zapraszam Was do lektury raportu poświęconego świadomości i działaniom podejmowanym w obszarze ESG przez firmy w Polsce, dowiedzcie się jak fast fashion wpływa na ludzi i środowisko naturalne w Ghanie, przeczytajcie niezwykle ciekawe studium dziewczyńskiego stresu oraz zgłoście pomysł na innowację dla osób starszych.
55% firm prowadzi obecnie działania z obszaru zrównoważonego rozwoju, a w 25% działania te ujęte są w osobną strategię.
58% uczestników badania wskazało, że największym wyzwaniem we wdrażaniu inicjatyw związanych ze zrównoważonym rozwojem są ograniczenia budżetowe, a 53% że jest nim także małe zaangażowanie w tematykę wśród pracowników.
W obszarze ekologii 89% badanych firm wdrożyło politykę zarządzania odpadami, 76% firm działania ograniczające zużycie energii, a 67% firm działania z zakresu edukacji ekologicznej dla pracowników.
W ramach zadbania o różnorodność, równość i włączanie pracowników, w 81% badanych firm podejmowane są działania związane z politykami antydyskryminacyjnymi i antymobbingowymi, w 73% firm są obecne inicjatywy obejmujące polityki równego wynagradzania, elastyczne warunki pracy, a w 71% firm działania edukacyjne dla pracowników w tym obszarze.
87% uczestników badania uważa, że działania prowadzone w ramach wspierania zrównoważonego rozwoju zmniejszają szkodliwość firmy dla środowiska, 77%, że wpływają one na poprawę relacji z klientami, dostawcami i partnerami, 76%, że podnoszą zaangażowanie i efektywność pracowników, a 73%, że przyciągają talenty lepiej dopasowane do kultury organizacyjnej.
87% uczestników badania wskazało, że podstawowym składnikiem etycznej kultury organizacyjnej powinien być szacunek względem pracowników (traktowanie ich z godnością, dbanie o ich dobrostan i bezpieczne warunki pracy).
W komentarzu do badania prof. Bolesław Rok napisał: „Niezwykle pozytywne wrażenie zrobiły na mnie odpowiedzi na pytanie o działania podejmowane na rzecz różnorodności, równości i włączania pracowników. Prawie 70% badanych firm szkoli pracowników w tym zakresie. A przecież jeszcze kilka lat temu tzw. diversity management właściwie nie istniało poza największymi korporacjami.”
Ja pozostanę nieco bardziej sceptyczna jeśli chodzi o rozdźwięk pomiędzy deklaracjami a działaniami w tym obszarze, nadal prawie dwa razy więcej firm zainwestowało w platformy online do realizacji szkoleń czy też digitalizację procesów HRowych niż zarządzanie różnorodnością.
15 milionów sztuk używanej odzieży przypływa każdego tygodnia do Ghany, jednak prawie połowa z tych ubrań nie nadaje się do sprzedaży. Wiele używanych ubrań kończy na nieformalnych wysypiskach lub jest spalanych w publicznych pralniach. Doprowadziło to do poważnego skażenia powietrza, gleby i zasobów wodnych, co zagraża zdrowiu lokalnych społeczności.
Zanieczyszczenie powietrza: Próbki powietrza pobrane przez Greenpeace w publicznych pralniach w osiedlu Old Fadama w Akrze wykazały niebezpiecznie wysokie stężenia toksycznych substancji w powietrzu wewnątrz pomieszczeń, w tym rakotwórczych związków, takich jak benzen i policykliczne węglowodory aromatyczne (PAH).
Zanieczyszczenie plastikiem: Testy w podczerwieni odrzuconej odzieży wykazały, że prawie 90% ubrań jest wykonanych z włókien syntetycznych, takich jak poliester, co przyczynia się do rozprzestrzeniania mikroplastików w środowisku.
Degradacja środowiska: Nagromadzenie odpadów tekstylnych dusi naturalne siedliska, zanieczyszcza rzeki i prowadzi do powstawania „plastikowych plaż” wzdłuż wybrzeża.
Zastanów się zanim kupisz nowe ubranie, zwłaszcza jeśli ma w swoim składzie poliester. Podpisz petycję do prezydenta Ghany w sprawie zakazu importu śmiercionośnych tekstyliów.
Taka jest – albo czuje, że musi być – polska dziewczynka w 2024 roku. Dziewczynki – i chłopcy – na całym świecie są dziś przepracowani, przeciążeni i zestresowani. Wiele wątków, które porusza raport Dziewczyński stres 2024 wydany przez fundację Kosmos dla Dziewczynek, w dużej mierze dotyczy obu płci. Jednak ze względu na misję Fundacji, a także na fakt, że w pewnych obszarach reakcje dziewczynek na stres są bardziej niepokojące, a do tego wszędzie na świecie dziewczynki czują się gorzej niż chłopcy, ten raport skupił się właśnie na nich.
Stresor pierwszy: rodzina
Zakładamy, że wszyscy chcemy dla swoich dzieci jak najlepiej. Jednak czasem zupełnie nieświadomie je krzywdzimy. Dorasta pokolenie dzieci osób, które urodziły się jeszcze przed 1989 rokiem, ale ukształtowało je neoliberalne przekonanie, że każdy może samodzielnie wykuć swój los i trzeba zrobić wszystko, by wykorzystać swój potencjał. To przekonanie przełożyło się na zasypywanie dzieci możliwościami – i oczekiwaniami – nieustannego rozwoju, czyli zajęciami dodatkowymi, kursami, korepetycjami. Wpłynęło też na postrzeganie edukacji w kategoriach inwestycji. Jednocześnie jednak obserwujemy, jak zbudowany na neoliberalnych wartościach świat pęka – i tym bardziej lokujemy w dzieciach nadzieję, że to one staną się lepszym pokoleniem, które zmieni ten świat. A może przynajmniej zrealizuje te marzenia, których nam się zrealizować nie udało.(…)
Stresor drugi: szkoła
W stosunku do dziewczynek mamy sprzeczne oczekiwania. Nadal w wielu domach i szkołach funkcjonuje tradycyjny model, zgodnie z którym dziewczynki muszą być ugrzecznione, czyli nie wyrażać agresji, sprzeciwu, niezgody. Każdy może podejść do dziewczynki i pogłaskać ją po twarzy. A ona nie może zareagować, bo to niezgodne ze stereotypem kobiety uległej. Albo musi odpuścić, bo „jest mądrzejsza” od chłopca, który ją zaczepia. Z drugiej strony ten stereotyp już pęka – dziewczynki mogą mieć własne zdanie, być silne w różnych tego słowa znaczeniach. Ale jednocześnie nie zrzuca się z nich odpowiedzialności za relacje. Dziewczynki w popkulturze odbierają przekaz, że mogą wyrażać sprzeciw, ale w ich środowisku często doświadczają tego, że jednak wcale nie. Fakt, że nie mogą wyrazić złości, nie oznacza, że jej nie przeżywają. Niewyrażona złość na osobę, która ją spowodowała, nie rozchodzi się sama po ciele. Brak jej ekspresji, brak komunikatu: „moje granice zostały przekroczone”, prowadzi często do zachowań autoagresywnych – mówi Adamczyk.
Stresor trzeci: rówieśnicy
Przemoc rówieśnicza jest ogromnym źródłem stresu i jednocześnie powszechnym doświadczeniem dzieci i nastolatków w Polsce. Codziennie w tej sprawie dzwoni lub pisze do konsultantów telefonu zaufania średnio 7,6 dzieci i nastolatków.”
Jestem ambasadorką bardzo ciekawego projektu, w którym każda osoba mająca pomysł albo zalążek pomysłu jak zmienić na lepsze życie starszych osób w Polsce może go zrealizować! Przyjdź do „Generatora Innowacji. Sieci Wsparcia 3”.
KTO?
• grupy nieformalne,
• organizacje pozarządowe, podmioty publiczne i firmy,
• osoby z doświadczeniem w działaniach społecznych, edukacyjnych i medycznych,
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
To był tydzień spotkań z wieloma wspaniałymi kobietami – w rezydencji ambasadora Marka Brzezińskiego i Olgi Leonowicz, na spotkaniach online i spacerach mentoringowych. Przeczytałam i oceniłam projekty w konkursie Effie, czekają na mnie projekty w konkursie Złote Spinacze, zagłosowałam też na dziennikarkę w konkursie dla dziennikarzy_ek piszących o ESG – wyniki już wkrótce!
Dzisiaj proponuję Wam podcast, w którym Paulina Górska rozmawia z dr Zofią Smełka-Leszczyńską o Jej nowej książce, wyniki SDG Gender Index – czy są szanse na wypełnienie celu zrównoważonego rozwoju dot. równości płci, artykuł o tym jak ochrona przyrody w Tanzanii wpływa na życie Masajów oraz dołączenie do zbiórki na rzecz powodzian organizowanej przez Fundusz Lokalny Masywu Śnieżnika.
Na pytania Pauliny Górskiej w podcaście „Lepszy klimat” odpowiada dr Zofia Smełka-Leszczyńska, z wykształcenia kulturoznawczyni, z zawodu badaczka i strateżka marketingowa, której nowa książka – “Cześć pracy. O kulturze zapierdolu” właśnie się ukazała i jest na mojej liście do przeczytania.
Z tego odcinka podcastu dowiesz się też:
czym jest alienacja pracy?
czemu „wszyscy” chcą pracować w Google czy Netflixie?
dlaczego rozmowa o pieniądzach jest wciąż tematem tabu?
dlaczego to złe patrzeć na pracę jak na rodzinę, a na współpracowników jak na jej członków?
Indeks Równości Płci SDG, opublikowany ostatnio przez Equal Measures 2030, koalicję organizacji pozarządowych, wykazał, że żaden kraj do tej pory nie zrealizował obietnicy równości płci przewidzianej w Celach Zrównoważonego Rozwoju ONZ (SDGs) na 2030 rok.
„Between 2019 and 2022, nearly 40% of countries – home to more than 1 billion women and girls – stagnated or declined on gender equality.
The SDG index, which benchmarks gender equality across 139 countries, gave 45 countries – including large parts of west, central and sub-Saharan Africa, the Middle East and countries in Asia including Bangladesh and Myanmar – its worst rating of “very poor”.
In addition to the 857 million women and girls living in countries rated “very poor”, 1.5 billion lived in countries rated “poor”. Only one country, Switzerland, was rated “very good”.
W magazynie Pismo znajdziecie ciekawy artykuł Stephanie Mccrummen o Tanzanii, przemyśle safari i wysiedlaniu Masajów z ostatnich skrawków Serengeti:
„Rosną wpływy zachodnich organizacji ekologicznych, które Masajów żyjących na własnej ziemi określają mianem „interesariuszy”; kwitnący biznes safari sprzedaje stary, niszczycielski mit – przedstawia Serengeti jako rodzaj pierwotnej dziczy, a Masajów jako relikt przysłaniający piękne widoki.
W rzeczywistości Masajowie, jako gospodarze tych ziem, współtworzyli tutejszy ekosystem. To samo można powiedzieć o innych rdzennych grupach na świecie, z punktu widzenia których ochrona przyrody nierzadko niczym nie różni się od grabieży ziemi. W ostatnich dwóch dekadach wysiedlono ponad ćwierć miliona rdzennych mieszkańców, aby umożliwić rozwój ekoturystyki i programów równoważenia emisji dwutlenku węgla, a także inne działania organizowane pod szyldem ochrony przyrody. Można się spodziewać, że ta liczba będzie rosła.
Przy wszystkich swoich osiągnięciach, ratowanie planety staje się biznesem wartym biliony dolarów, globalną szarpaniną, w której bogate państwa szukają w krajach rozwijających się już nie tylko zasobów naturalnych, ale też samej natury. Bogatymi graczami są, oprócz Europejczyków i Amerykanów, także Arabowie, Chińczycy i inni. Na kontynencie afrykańskim polityczni przywódcy z entuzjazmem podchodzą do tego, co tak zwane zielone zagraniczne inwestycje mogą znaczyć dla gospodarki ich krajów (i, być może, dla ich kont bankowych).”
Fundusz Lokalny Masywu Śnieżnika od 25 lat inspiruje, wspiera lokalną społeczność w takich obszarach jak edukacja, zdrowie czy sport, mobilizuje mieszkańców do działania na rzecz wspólnego dobra i zachęca ich do rozwiązywania problemów społecznych.
W związku z tragiczną sytuacją w Kotlinie Kłkodzkiej, Fundusz uruchomił zbiórkę dla powodzian – oni naprawdę wiedzą co jest teraz najbardziej potrzebne w regionie i dobrze wykorzystają te pieniądze.
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
Jeśli będziecie musieli_ły wyrwać ósemkę, to nie planujcie bezpośrednio potem ważnych aktywności – sprawdzone w praktyce…
A dzisiaj proponuję artykuł dr Magdaleny Krukowskiej o oleju palmowym, Ghanie i grabieży ziemi, cykl rozmów, które z okazji swoich 60. urodzin nagrywa Melinda French Gates z różnymi kobietami pytając o najważniejsze zmiany w ich życiu, polecam 3 wciągające i ciekawe powieści (nie tylko) na lato oraz przypominam o zbliżającej się 80. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego.
Olej palmowy jest składnikiem wielu produktów spożywczych i kosmetycznych, ale jego produkcja i spożycie budzą wiele kontrowersji. Plantacje palm olejowych zastępują naturalne lasy deszczowe, co prowadzi do utraty bioróżnorodności i niszczenia siedlisk dzikich zwierząt. Z kolei w składzie oleju palmowego znajduje się dużo nasyconych kwasów tłuszczowych, które zwiększają poziom cholesterolu (LDL) we krwi. To jednak nie jedyne powody, dla których powinniśmy go unikać.
W swoim artykule na onet.pl dr Magdalena Krukowska opowiada nam historię społeczności Okumaning-Aboabo z południa Ghany oraz grabieży ich ziemi przez dużą korporację. Magda jest też reżyserką filmu dokumentalnego „Landgrabbed” („Ograbieni z ziemi”) o zjawisku grabieży ziemi w Afryce Zachodniej, którego premiera odbędzie się 17 sierpnia na BNP Green Film Festival w Krakowie. Film będzie dostępny na platformie: vod.greenfestival.pl.
Obchodząca w tym roku 60. urodziny Melina French Gates postanowiła zaprosić do rozmowy kobiety w różnym wieku, żeby zapytać je o największe zmiany w ich życiu. Z cyklu „Moments that make us” wybrałam rozmowę z Michelle Obamą o zmianie życia po zakończeniu kadencji prezydenckiej Jej męża, wolności otwierania własnych drzwi, robienia na drutach, mentoringu, skupieniu się na małych rzeczach, perfekcjonizmie, wychowaniu córek i życiu poza bańką.
Sama formuła bardzo mnie zainspirowała w związku z moimi przyszłorocznymi, okrągłymi urodzinami ;) Posłuchajcie, bo to naprawdę wartościowe rozmowy mądrych kobiet!
Przeglądając książki, które przeczytałam w pierwszym półroczu chciałam polecić Wam trzy powieści dobre (nie tylko) na lato, które wciągają, wzruszają, bawią i skłaniają do refleksji:
XVIII wiek, Ghana, zachodnie wybrzeże Afryki. Dwie przyrodnie siostry mieszkają w odległych wioskach, nigdy się nie spotkały, nie wiedzą nawet o swoim istnieniu.
Pierwsza z nich, Effia, poślubia angielskiego kolonizatora, dowódcę twierdzy Cape Coast Castle i żyje u boku kochającego męża. Druga, Esi, trafia do twierdzy w dramatycznych okolicznościach. Uprowadzona, wrzucona do lochu, zostaje następnie wysłana za ocean i sprzedana jako niewolnica.
Yaa Gyasi, nowa gwiazda literatury amerykańskiej, z ogromnym wyczuciem i talentem opowiada dalsze losy bohaterek i ich potomków. Efektem jest niezwykła powieść, rozciągnięta w czasie na niemal 300 lat. Mroczne czasy niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych, europejska kolonizacja Afryki, walka Afroamerykanów o równouprawnienie, marzenie o awansie społecznym, rodzinne tragedie, zawiść, zazdrość, chwile szczęścia i w końcu miłość – Droga do domu to wciągająca saga i prawdziwa eksplozja emocji.
Zaczyna się od niespodziewanej śmierci. A później napięcie rośnie dosłownie odbierając oddech, aż do finału, który zaciska się na gardle niczym pętla. Finału, w którym katharsis przeplata się ze stadium szaleństwa a my, nawet poznawszy całą historię, nadal nie jesteśmy pewni, kto jest ofiarą a kto czarnym charakterem. A może, jak w życiu, w tej historii nie ma czarnych charakterów i niewinnych ofiar. Może są tylko mniej lub bardziej zdeterminowane postaci. Ludzie w różnym stopniu zanurzeni w szambie wyścigu po sukces i z nierówną furią obrzuceni błotem przez „opinię publiczną”.
„Yellowface” pokazuje rynek wydawniczy, działanie social mediów i drogę do spełniania marzeń od strony, której nigdy nie chcielibyście oglądać.
Wciąga, chociaż trudno polubić główną bohaterkę ;)
William Waters dorastał w cieniu tragedii. Odkąd zmarła jego siostra, rodzice nie byli w stanie na niego patrzeć, a tym bardziej go pokochać. William dorastał więc w przekonaniu, że jest nikim i nie zasługuje na miłość. Kiedy na pierwszym roku studiów spotyka pełną życia i ambitną Julię Padavano, ma wrażenie, jakby ktoś w jego otoczeniu po raz pierwszy zapalił światło. Wraz z Julią w życiu Williama pojawia się jej rodzina. Julia i jej trzy siostry są bowiem nierozłączne: Sylvie to kochająca książki marzycielka, Cecelia – artystka i wolny duch, a Emeline – opiekunka domowego ogniska. Rodzina Padavano wypełnia świat Williama nieznanym dotąd szczęściem, miłością i… chaosem. Jednak przeszłość Williama nie daje o sobie zapomnieć – niszczy nie tylko idealnie zaplanowaną przez Julię wspólną przyszłość, ale też siostrzane więzy. Rezultatem jest rozłam w rodzinie, który zmienia jej losy na pokolenia…
„Witaj, piękna” to głęboko poruszająca opowieść o prawdziwej miłości i o tym, co znaczy być częścią rodziny. O lojalności, potrzebie przynależności i kłamstwach, które są nieodłącznym jej elementem.
Dla miłośniczek „Małych kobietek” i jedynaczek, które zawsze chciały mieć siostry :)
Z okazji 80. rocznicy Powstania Warszawskiego zespół Małe TGD stworzył piosenkę „Godzina W”, składającą hołd tym, którzy stanęli do walki o wolność.
Utwór opowiada losy warszawiaków i warszawianek oraz historii sprzed 80. lat, ale przede wszystkim chce opowiedzieć o wartościach ważnych dla każdego z nas: dziecka i dorosłego, babci i dziadka Powstańców oraz ich prawnuczków.
W ten czwartek, 1 sierpnia o 17.00 zatrzymam się, żeby uczcić pamięć osób walczących w Powstaniu Warszawskim oraz ludności cywilnej stolicy.
Zatrzymaj się i Ty!
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
Wiosna już oficjalna, a ja nagrałam wywiad na blog Sektora 3.0 (już wkrótce online), spacerowałam z moją mentee Natalią w czasie Global Mentoring Walk organizowanego przez Vital Voices Poland pod wodzą wspaniałej Eli Raczkowskiej 🙏 Udało mi się też dotrzeć na spotkanie pewnego klubu książkowego, w którym dyskutowali_łyśmy o książce „Poza królewstwo” Yaa Gyasi.
A dzisiaj polecam Wam wywiad z prof. Malinowskim o klimacie, książkę „Afryka to nie państwo”, raport o uchodźcach i uchodźczyniach ukraińskich na polskim rynku pracy oraz Akademię Antydyskryminacyjną PAHu.
„Media są strasznie winne (w sprawie społecznych reakcji na temat zmian klimatu). Ich główną misją jest dziś zarabianie pieniędzy, a informowanie”.
„Stereotypizujemy Chiny, a to kraj wpatrzony w naukę o wiele bardziej niż Polska”. „Chińczyk jeszcze generuje mniej CO2, niż Polak”.
A z tym recyklingiem, to wcale nie jest tak, jak piszą.
To fragmenty wywiadu dr Macieja Kaweckiego z przewodniczącym komitetu ds. kryzysu klimatycznego i dyrektorem Instytutu Geofizyki UW prof. Szymonem Malinowskim.
„Afryka – kontynent pięćdziesięciu czterech państw, ponad dwóch tysięcy języków i miliarda czterystu milionów ludzi. Kontynent, który jest traktowany i określany, jakby był jednym krajem, pozbawionym niuansów i przeklętym na zawsze przez panujące w nim skrajne ubóstwo.”
Autor jest Nigeryjczykiem, który wyemigrował do Wielkiej Brytanii i w bardzo ciekawy sposób pokazuje nam swoją perspektywę historii, pomocy humanitarnej, kwestii zwrotu zrabowanych dzieł sztuki, itd. Pokazuje wiele ciekawostek o historii i kolonialnej przeszłości kilkunastu państw w Afryce:
„Biali Ludzie w Khaki zebrali się w śnieżne popołudnie 15 listopada 1884 roku na konferencji w Berlinie, gdzie zasiedli pod wielką mapą. (…)
Do końca konferencji czternastu jej uczestników projektowało przyszłość kontynentu, która pozwoli czternastu dalekim, obcym krajom zaspokajać swoje wyrafinowane potrzeby dzięki najcenniejszym afrykańskim surowcom, utrzymując przy tym lokalne społeczności w szczęściu przez rozwijanie ich – a jakże – nierozwiniętych umysłów za pomocą Biblii, uśmiechu i broni palnej.” (…)
„Metody, za pomocą których ten kontynent został zagrabiony, były nikczemne i skrajnie nieuczciwe”. (…)
„To, że los Afrykanów nie powinien być zostawiony w rękach Afrykanów, było dla Zachodu oczywistą strategią od początku, i prawie nic się w tej materii nie zmieniło przez jakieś sto czterdzieści lat.”
„Niefortunnie się stało, że państwa afrykańskie zostały porozbijane na różne grupy przez potęgi kolonialne – powiedział nigeryjski premier Tafawa Balewa w 1963 roku. – W niektórych wypadkach plemiona znalazły się w czterech różnych państwach. Możesz znaleźć kawałek w Gwinei, kawałek w Mali, kawałek w Sierra Leone i być może kawałek w Liberii. To nie jest nasza wina”
czy geografii:
„Lagos jest trzy razy większy niż Johannesburg i Nairobi, dwa razy większy niż Kair i mógłby przyjąć ponad dwudziestokrotność populacji Namibii. Ghana to liczebnie wielki naród – gdyby jednak przerzucić całą ghańską ludność w obszar metropolitalny Lagosu, nikt by tego nie zauważył.”
„Dwie trzecie afrykańskich państw w ten czy inny sposób musiało walczyć o swój ostateczny kształt i o to, co w rzeczywistości stanowi, że są państwem.”
Ciekawym wątkiem jest opis kampanii charytatywnych lat 80-tych (Live Aid, Band Aid) i postawach wielu artystów_ek i muzyków:
„Jednak ten pęd do hojności został łatwo zinstrumentalizowany i użyty do złych celów – a można było tego uniknąć, gdyby ruchy filantropijne zaufały zdolności szerokich rzesz publiczności do poradzenia sobie z bardziej zawiłymi prawdami, jakkolwiek poplątanymi, przez spokojniejsze zastanowienie się nad tym, jak najlepiej można pomóc.” (…)
„Złota era kampanii znormalizowała postrzeganie Afryki jako sponiewieranej i będącej w chronicznej potrzebie części świata.”
oraz działania lokalnej ugandyjskiej organizacji NWS (No White Saviors) – żadnych białych zbawców.
Cały rozdział poświęcony jest kwestiom zagrabionych dzieł sztuki i rozmowach o ich zwrocie, zwłaszcza w perspektywie otwarcie w 2025 roku muzeum w Benin City, które będzie się nazywać Edo Museum of West African Art (MOWAA):
„Dziewięćdziesiąt procent kulturalnej spuścizny Afryki zostało wywiezione poza kontynent podczas ery kolonialnej z tego samego powodu, dla którego dziś jest trzymana na wystawach. Te przedmioty są wspaniałe i mają nadzwyczajną wartość, a ich obecność w konkretnych państwach czyni te państwa bogatszymi. (…)
„Zabieranie tysięcy przedmiotów z kolonii pozbawia obywateli byłej kolonii dostępu do ich własnej historii, kultury, kreatywności i duchowości ich przodków”.
W książce znajdziecie też kilka historii o mniej znanych dyktatorach, sukcesach Rwandy czy Botswany, wątek filmowy, sportowy, kulinarny, kobiecy, klimatyczny, reakcję krajów i rządów na COVID, itd.
Jedyne co niestety miejscami szwankuje to polskie tłumaczenie…
„65 proc. uchodźców wojennych, którzy przybyli do Polski z Ukrainy, pracuje. Aktualny wskaźnik zatrudnienia jest obecnie najwyższy wśród państw Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). Z badań przeprowadzonych przez Polski Instytut Ekonomiczny wynika, że uchodźcy ukraińscy mierzą się z różnymi wyzwaniami na polskim rynku pracy i niekiedy doświadczają nierównego traktowania.”
grafika PIE
W kilku badanych branżach niewymagających specjalistycznych kwalifikacji pracodawcy rzadziej odpowiadają na CV nadesłane przez Ukrainki w porównaniu do tych wysłanych przez Polki. Różnica blisko 30 proc. stanowi sygnał potencjalnej dyskryminacji na wstępnym etapie rekrutacji.
42% wynosił odsetek uchodźców wojennych, którzy w 2022 r. pracowali w Polsce poniżej swoich kwalifikacji.
Akademia Antydyskryminacyjna autorstwa Kaliny Kabat i Polskiej Akcji Humanitarnej powstała z przekonania, że osoby pracujące w sektorze humanitarnym powinny być szczególnie wrażliwe na grupy mniejszościowe, wykluczane, pomijane, dyskryminowane, by w czasach kryzysu widzieć je, słuchać ich i wspierać je.
10 ekspertów i ekspertek będzie rozmawiać m.in. o: 1. Tożsamości osób pracujących w sektorze humanitarnym i jej wpływie na działania – Joanna Pankowska. 2. Romofobii w warunkach pokoju i wojny – Agnieszka Caban 3. Islamofobii – Monika Bobako 4. Dyskryminacji ze względu na kolor skóry w kontekstach humanitarnych – Elmi Abdi 5. Genderowych wyzwaniach w obliczu kryzysu humanitarnego – Natali Skoczylas 6. Pracy humanitarnej z osobami LGBTQI + -Sarian Jarosz 7. O konsekwencjach zaniedbywania różnorodnych potrzeb – Celina Kretkowska-Adamowicz 8. O niepełnosprawności w odpowiedzi humanitarnej a Olg Knapik (Wojdyńska) 9. O języku inkluzywnym – Dr Margaret Amaka Ohia-Nowak 10. (Nie)etycznych obrazach – Rafał Grzelewski
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
PS. Poczytaj inne wpisy na blogu albo zapisz się do newslettera!
Kontemplując wrażenia z wizyty w Londynie, wracam do wakacyjnego trybu pracy. Nagrałam w tym tygodniu dwa podcasty, których wkrótce będzie można posłuchać i zaczęłam mentorską współpracę z kolejnymi wspaniałymi organizacjami, które potrzebują wsparcia w komunikacji i fundraisingu lub moderacji panelu na konferencji.
A dzisiaj tekst o firmach, które nie wycofały się z Rosji, niezwykła książka o ludziach żyjących i pomagających na granicy polsko-białoruskiej, artykuł o przyczynach biedy w Afryce i zaproszenie do konkursu dla pracodawców Równowaga.
Jeśli zastanawiałaś_eś się jak wygląda kwestia obecności firm zagranicznych w Rosji i kogo ewentualnie warto bojkotować. Prezydent Zeleński oskarżał Shella o przyjmowanie „krwawych pieniędzy”, w artykule na portalu Deutche Welle znajdziecie więcej przykładów:
„Krótko po wybuchu wojny wiele z zachodnich firm wycofało się z Rosji. Okazuje się jednak, że 16 miesięcy od inwazji na Ukrainę, nadal około dwa tysiące korporacji kontynuuje działalność na rosyjskim rynku. Opłacalną, bo jak wynika z opublikowanego we wtorek (04.07.) raportu „The Business of Staying” (w wolnym tłumaczeniu: „interes z pozostania”) autorstwa organizacji B4Ukraine, skupiającej ukraińskie organizacje obywatelskie oraz Kijowskiej Szkoły Ekonomicznej (KSE), działające w Rosji zachodnie firmy odnotowały w ubiegłym roku ponad 214 mld dolarów przychodu i odprowadziły 3,5 mld dolarów podatków do rosyjskiego budżetu.
Przynajmniej oficjalnie, bo – jak mówią eksperci – liczby te mogą być niedoszacowane, jako że zagraniczne firmy odprowadzają w Rosji także dodatkowe podatki, m.in. od wynagrodzeń pracowników lub podatku VAT. Z danych KSE wynika, że na początku lipca 1352 firmy kontynuowały swoją działalność w Rosji, a 519 ograniczyło ją, w tym wstrzymało niektóre operacje lub nowe inwestycje, ale nie wycofało się całkowicie z rosyjskiego rynku. (…)
Tymczasem autorzy raportu alarmują, że pieniądze z podatków odprowadzanych przez korporacje służą Rosji do finansowania działań wojennych.
– Z naszego raportu jasno wynika, że międzynarodowe firmy nadal płacą znaczne podatki w Rosji, pośrednio finansując wojnę i poważne naruszenia międzynarodowych praw człowieka i prawa humanitarnego, które obserwujemy obecnie na Ukrainie – mówi DW Nina Prusac. I podkreśla, że decydując się na kontynuowanie działalności w Rosji, firmy nieumyślnie wspierają i umożliwiają kontynuację wojny. – Kiedy Ukraińcy liczą ciała swoich zmarłych, firmy pozostałe w Rosji liczą swoje zyski – kwitują autorzy raportu.”
Spośród kilkudziesięciu książek, które przeczytałam w ostatnim półroczu, żadna nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak „Jezus umarł w Polsce” Mikołaja Grynberga. Mimo, że przecież śledzę to, co dzieje się na granicy polsko-białoruskiej. Autorowi udało się wydobyć ze swoich rozmówców i rozmówczyń opowieści o pomaganiu w lesie, strachu przed Strażą Graniczną, napięciu, załamaniach, polityce i nadziei. To współczesna opowieść o Sprawiedliwych, którzy na przekór władzy i sąsiadom ratują zdrowie i życie uchodźców na granicy. „Tak tu jest. Jedna stodoła pomaga, druga wydaje. Jedna chowa, druga pali” – to zdanie szczególnie trudno było czytać w rocznicę Jedwabnego… Rozmowę z bohaterami: Wojtkiem Radwańskim znajdziecie w Więzi, a z Kamilą – jedną z bohaterek znajdziecie w dwutygodniku:
„Opowiedz mi o tym wychodzeniu do pobliskiego lasu. Z mojego okna sporo widać. Czasami po prostu sobie patrzę i jak widzę, że ktoś idzie, to wychodzę. Większość z nich idzie tymi samymi ścieżkami, a ja akurat mieszkam w dobrym miejscu.
Niektórzy powiedzieliby, że to jest złe miejsce. A ja mówię, że to jest bardzo dobre miejsce. Chodzę sobie na spacery i jak kogoś spotkam, to zabieram do domu. I oni u mnie śpią i jedzą, śpią i jedzą, śpią i jedzą.
Jesteś ich aniołem. Nie mogę na to patrzeć. Słuchaj, latamy w kosmos, mamy smartfony, a w europejskim lesie ktoś musi się ukrywać jak w czasie drugiej wojny. Tam się ukrywają ludzie, którzy się boją ludzi, bo nasi mundurowi wywożą ich za granicę. Idę tam pomóc, a jak mnie widzą, to uciekają ile sił w nogach, bo się boją Polaków. Muszę za nimi biec i krzyczeć, że chcę pomóc. Jedno dobre to to, że oni mniej się boją kobiet, a tu prawie wyłącznie kobiety pomagają. Mam tu taką starą babcię, która codziennie rowerem robi objazd po swojej okolicy. Jak kogoś znajduje, to im po „swojomu” tłumaczy, żeby czekali, a ona im przywiezie jedzenie. Potem wraca do domu, nastawia kartofle, czeka, aż się ugotują, i im tym rowerem wiezie garnek kartofli z powrotem do lasu.”
Na blogu nowego akceleratora Unsung Heroes , który wspiera startupy humanitarne chcące zatrzymać biedę, głód i nierówności przy użyciu technologii, znalazłam artykuł o Afryce, który dzisiaj Wam polecam. Jak kontekst historyczny, geograficzny i klimatyczny wpływa na wyzwania stojące przed afrykańskimi krajami?
„Africa’s economic challenges are complex and multifaceted, influenced by geographical factors, historical legacies, global influences, tribal conflicts, widespread poverty, corruption, and the growing threat of climate change. Data and comparisons shed light on the magnitude of these challenges.
Addressing these issues requires comprehensive solutions, including infrastructure investments, diverse and inclusive economies, political stability, conflict resolution, poverty alleviation, anti-corruption measures, and climate change adaptation strategies.
By holistically addressing these challenges, Africa can unlock its immense potential for equitable and sustainable economic growth, benefiting its people and contributing to global prosperity.”
RównoWaga to konkurs dla polskich pracodawców, w którym kwestia równości kobiet w miejscu pracy jest traktowana w kompleksowy sposób.
Przez pokazanie pozytywnych przykładów Kulczyk Foundation, Konfederacja Lewiatan i Kongres Kobiet chcą inspirować przedsiębiorców do tworzenia środowiska pracy równego dla wszystkich, bez względu na płeć.
Do udziału zaproszeni są wszyscy pracodawcy – firmy prywatne, administracja, samorządy, NGO. W konkursie będą oceniane działania w pięciu obszarach:
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
PS. Poczytaj inne wpisy na blogualbo zapisz się do newslettera, żeby otrzymywać maila o nowych wpisach.
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
Za mną kolejny dobry tydzień, wspaniałe dyskusje ze studentami i studentkami podczas zajęć z zarządzania różnorodnością oraz współpraca z pewną organizacją przechodzącą transformację. A zbliżające się ferie mam nadzieję spędzić w pięknym mieście.
Dzisiaj proponuję Wam refleksje o tym jak odchodzą premierki, czyli historie zakończenia sprawowania funkcji przez Liz Truss i Jacindę Ardern. Zobaczcie jak wygląda zarządzanie różnorodnością w polskich firmach oraz sprawdźcie jakie powinny być standardy odpowiedzialnej i etycznej komunikacji w biznesie. I wesprzyjcie projekt szycia wielorazowych podpasek dla kobiet w Afryce Wschodniej.
Podczas spotkania absolwenckiego Szkoły Liderów rozmawiali_łyśmy o politycznej drodze i niespodziewanym odejściu premierki Nowej Zelandii i jednej z moich ulubionych polityczek, która pojawiała się także w innych wpisach blogowych.
🔹 Jakie cechy przywództwa Jacindy Ardern przyciągnęły uwagę światowych mediów? 🔹 Jak wyglądała Jej droga w partii zanim została premierką (i z którego miejsca kandydowała?) 🔹 W jaki sposób Jacinda Ardern radziła sobie z kryzysami związanymi z zamachem w Christchurch, wybuchem wulkanu i COVID-19? 🔹 Jaką rolę w jej przywództwie odgrywa empatia? 🔹 Jakich wyborczych obietnic nie spełniła? 🔹 Dlaczego w polityce nadal mamy podwójne standardy dla kobiet i mężczyzn? 🔹 Wreszcie czy polityk, polityczka może „nie mieć już więcej siły”? Czy może się wypalić? Skąd w polityce przekonanie, że trzeba „trwać do końca”?
„Podglebiem nienawiści była też oczywiście stara dobra mizoginia. Bo nawet w tak równościowym kraju jak Nowa Zelandia seksizm ma się nieźle w przestrzeni publicznej. Ardern nasłuchała się pytań o plany reprodukcyjne i protekcjonalnych zachwytów nad „uroczą” szefową rządu, usłyszała, że jest „ładną komunistką” i „ciotką Cindy”, do tego oczywiście jest zbyt niedoświadczona, zbyt despotyczna, zbyt emocjonalna, no i jak zamierza godzić bycie rodzicem niemowlęcia z rządzeniem krajem (nie wiedzieć czemu, nikt nie zastanawiał się, jak poradzi sobie będący w podobnej sytuacji Boris Johnson). Wisienką na torcie było pytanie na niedawnej konferencji prasowej, czy spotyka się z premierką Finlandii Sanną Marin, bo obie są kobietami w podobnym wieku. Nie wytrzymała – z tego, co wiemy – tylko raz, podczas debaty parlamentarnej: myśląc, że ma wyłączony mikrofon, nazwała polityka opozycji „aroganckim fiutem”. Przeprosiła go potem, a podpisana przez oboje transkrypcja obrad została wylicytowana za 100 tysięcy dolarów. Dochód przeznaczono na fundację zajmującą się rakiem prostaty.”
„University of Auckland researchers analysed posts from online platforms including Gab, 4chan, Telegram, Reddit and 8kun dating back to 2019 that mentioned Ardern and six other high-profile male and female officials from across the New Zealand political spectrum.
Ardern was found to have faced between 50 and 90 times more online vitriol than any of the others. She was mentioned in more than 18,000 posts, with 5438 classified as strongly negative, angry, sexually explicit or toxic. The research also found the abusive messages increased in the second half of last year.”
Lis Truss była drugą kobietą i najkrócej urzędującą premierką Wielkiej Brytanii (49 dni). Po trzech miesiącach od rezygnacji udzieliła pierwszych wywiadów, w którym dużo mówiła o sprawach gospodarczych, trochę o tym czego nie wiedziała obejmując urząd i czy zrobiłaby to jeszcze raz. Widać pewne doświadczenie polityczne, ale z pewnością nie ma lekkości komunikacyjnej Jacindy Ardern.
wywiad Liz Trust dla Spectator TV
Jaka przyszłość polityczna czeka Ardern
„Na konferencji prasowej Ardern zapewniała, że nie ma żadnych planów poza spędzaniem czasu z rodziną. „Neve, mama nie może się doczekać, żeby być z tobą, jak zaczniesz w tym roku szkołę. Clarke, pobierzmy się wreszcie”.
Chce, dodała, by jej dziedzictwem była świadomość, że „można być osobą dobrą, ale silną. Empatyczną, ale decyzyjną. Optymistyczną, ale zorganizowaną. Że można być swoim własnym typem liderki – takim, który wie, kiedy odejść”.
i Truss?
„Truss herself is keeping a low profile. “She’s using this caucus to show there is still political appetite for her agenda among a sector of the Conservative Party,” said one source. “But obviously her being too front and centre is toxic.”
Już blisko połowa polskich przedsiębiorstw zna pojęcie zarządzania różnorodnością, natomiast zaledwie 3 proc. firm posiada odrębny, formalny dokument poświęcony strategii firm w zakresie jej zarządzania – tak wynika z badania 10-lecia Karty Różnorodności w Polsce przeprowadzonego przez Forum Odpowiedzialnego Biznesu i agencję badawczą WiseRabbit. Badanie pokazuje, że tylko 15 proc. organizacji posiada programy wspierające wybraną grupę zatrudnionych.
grafika FOB
Nieco bardziej optymistyczne jest to, że 49 proc. badanych firm znało pojęcia zarządzania różnorodnością, prawie 1/3 prowadzi monitoring płac z podziałem na płeć. Więcej danych z badania znajdziecie w raporcie.
W tym tygodniu ukazał się Raport „Etyczna i odpowiedzialna komunikacja w biznesie” opracowany przez dr Katarzynę Bąkowicz, ekspertkę UN GCNP i wykładowczynię Uniwersytetu SWPS, powstał w ramach programu Business & Human Rights UN GCNP. Zawiera praktyczne wskazówki oraz dobre praktyki w zakresie komunikacji biznesowej.
grafika UNGC
Badania pokazują, że zmanipulowane informacje znajdujemy we wszystkich typach mediów tradycyjnych (prasa, radio, telewizja) oraz w internecie i mediach społecznościowych. Kłamstwo w ujęciu tradycyjnym powstaje po to, aby odwrócić uwagę odbiorcy od faktów, dezinformacja ignoruje fakty, nie mają one żadnego znaczenia.
Jeden z postulowanych standardów odpowiedzialnej i etycznej komunikacji to przyjęcie postawy odpowiedzialnej – firma przyjmuje do wiadomości spektrum konsekwencji wynikających z roli nadawcy i współtwórcy dyskursu, zna zakres swojej sprawczości, przyjmuje go i realizuje w sposób etyczny. Inne standardy znajdziecie w raporcie.
Maja Kotala jest założycielką edukacyjnego programu Sewing Together, którego celem jest wspieranie kobiet w Afryce Wschodniej w dążeniu do niezależności poprzez naukę szycia, projektowania oraz podstaw prowadzenia biznesu. Te działania to głównie zrównoważona moda, ale też walka z ubóstwem menstruacyjnym.
W Kenii zjawisko ubóstwa menstruacyjnego ma dwa wymiary. Po pierwsze – wielu kobiet nie stać na zakup podpasek, po drugie – podpasek po prostu nie ma. A kiedy już są, jedna paczka kosztuje około 1 $, co przy średnich kenijskich zarobkach jest ogromną kwotą. Z uwagi na to, że około 36% Kenijek i Kenijczyków żyje za mniej niż 1,90 $ dziennie, podpaski nie mieszczą się w miesięcznych budżetach wielu rodzin.
Ubóstwo menstruacyjne jest w Afryce Wschodniej tak powszechne, że szacuje się, że 10% 15-letnich dziewczynek uprawiało seks, aby zapłacić za produkty higieniczne.
Z powodu braku dostępu do odpowiednich produktów – podpaski zastępowane są piaskiem, piórami lub liśćmi. To prowadzi do infekcji i bolesnych ran.
Warto pamiętać, że przeciętna podpaska, składającą się w 90% z tworzywa sztucznego, może rozkładać się nawet 500-700 lat.
Częstą praktyką jest zakopywanie brudnych podatek w ziemi, ponieważ nie ma możliwości utylizowania ich w inny sposób. To trudne zarówno dla młodych kobiet jak i dla planety.
Na przełomie Marca/Kwietnia organizuje Rajd o nazwie Victoria, którego celem jest stworzenie i wyposażenie niezależnych miejsc produkcyjnych podpasek wielorazowego użytku. Podczas 1,5 miesięcznej wyprawy przez Kenię, Ugandę, Rwandę oraz Północną Tanzanię – założy 10 miejsc pracy. Odbędą się tam 3-dniowe szkolenia z szycia oraz edukacji seksualnej.
Jej doświadczenie i wiedza na temat szycia podpasek wielorazowego użytku, pozwoli na dotarcie do jak największej ilości kobiet, które opuszczają zajęcia szkolne ze względu na brak podpasek.
Jeśli poczułaś, poczułeś się zainspirowana_y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
PS. Poczytaj inne wpisy na blogualbo zapisz się do newslettera, żeby otrzymywać maila o nowych wpisach.
Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
Moja głowa jest dzisiaj zupełnie gdzieindziej, ale poczucie obowiązku każe mi wybrać jednak dla Was 3 teksty – o kolonialnych układach gospodarczych, biznesowych innowacjach społecznych i obronie praw człowieka. Oraz przepis na portugalskie ciastka – pasteis de nata.
„Clare Rono to kenijska aktywistka ekologiczna, która pochodzi z ludu Okieków. Jej przodkowie żyli w kompleksie leśnym Mau Forest położonym na terenie Wielkiego Rowu Wschodniego. Okiekowie stracili źródło utrzymania wskutek deforestacji, częściowo spowodowanej uprawą herbaty na obrzeżach ich ziem. Jako roślina uprawiana przemysłowo trafiła tu ona w 1903 r. za pośrednictwem Wielkiej Brytanii – to dlatego dziś Kenia jest największym eksporterem czarnej herbaty. Powiększanie się plantacji ma fatalne skutki dla środowiska lokalnego i prowadzi do wysiedlenia Okieków, których tryb życia – jak podkreśla Rono – opiera się na zdobywaniu pożywienia pochodzącego z lasu: miodu, owoców i dziczyzny. Część członków tej grupy etnicznej musiała zająć się uprawą roli, by przeżyć, przez co wpadła w sidła gospodarki opartej na produkcji rynkowej.”
grafika Rutgers Institute for Corporate Social Innovation
„Corporate Social Innovation is an evolving field, poised to make a transformative impact on the greatest challenges facing society. Fueled by radically changing perceptions around the role of business (e.g., Business Roundtable, Larry Fink/Blackrock’s letter to CEOs, Stakeholder Capitalism, etc.), CSI seizes on momentum for businesses to find innovative, sustainable paths forward to rebuild society.”
Minęłyśmy się w samej Amnesty, kiedy Draginja przychodziła do AI Polska, ja nie byłam już rzeczniczką prasową, ale spotykałyśmy się później wielokrotnie przy okazji różnych demonstracji, wydarzeń czy Maratonu Pisania Listów. Zawsze podziwiałam jak sprawuje swoją funkcję i staje się twarzą wielu działań na rzecz praw człowieka, wiem też jak trudna jest to rola i niewdzięczna materia. Tym bardziej jestem Ci Draga wdzięczna za Twoją pracę i mocno trzymam kciuki za kolejne wyzwania!
Pamiętasz, czym zajmowała się Amnesty International, kiedy dołączyłaś do polskiego zespołu?
To było 15 lat temu i pamiętam przede wszystkim, że do organizacji przyciągnęła mnie jej bezkompromisowość – Amnesty nie bała się zajmować stanowisk, które były niepopularne, krytyczne wobec władz. Międzynarodowo był to dla nas ważny moment, bo trwała wewnętrzna dyskusja, czy powinniśmy mieć jednoznaczne stanowisko w sprawie dostępu do aborcji. Ostatecznie podjęliśmy decyzję, że Amnesty International sprzeciwia się jakiejkolwiek formie kryminalizacji aborcji. Ze strony mediów, Kościoła spadła na nas niemała krytyka.
Przeczytałam ostatnio książkę Weronika Wawrzkowicz-Nasternak i Marty Stacewicz-Paixão „Lizbona, miasto, które przytula” i dopadła mnie nostalgia za ciastkami, które można kupić m.in. w cukierni blisko klasztoru Hieronimitów. Pasteis de Nata są pyszne, więc dla tych z Was, którzy/które umieją i lubią piec znalazłam przepis. Ja niestety tej umiejętności nie posiadam, więc jeśli Wam wyjdą, to mnie zaproście na degustację :)
Jeśli poczułaś/poczułeś się zainspirowana/y tym newsletterem i jego treściami, możesz postawić mi kawę :) Pijam i espresso i cappuccino, a latem iced coffee :)
Dziękuję!
PS. Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Wszystko możliwe online. Zobacz jak możemy współpracować.
Poczytaj inne wpisy na blogualbo zapisz się na newsletter, żeby otrzymywać maila o nowych wpisach.
Nie wiem czy też czujecie czasem wstyd z powodu niewiedzy? Ja miewam taki ostatnio czytając różne teksty o Afryce. Wstyd mi, że tak mało wiem o tym, co politycznie dzieje się w Nigerii, nie potrawię wymienić nazwisk prezydentów Ghany czy Rwandy, nie śledzę tego co jest ważne dla Unii Afrykańskiej, niewiele wiem o organizacjach kobiecych w Zimbabwe, itd. Dlatego dzisiaj 3 teksty 1 akcja są afrykańskie. Po raz pierwszy i zapewnie nie ostatni, bo na pewno będę jeszcze wracać na ten kontynent.
60 proc. mieszkańców kontynentu nie ukończyło jeszcze 25. roku życia. W tej sytuacji przywódcy muszą zająć się nie tylko tworzeniem miejsc pracy, lecz także zapewnieniem odpowiedniej edukacji, co wymaga podjęcia zdecydowanych działań. Problem państw afrykańskich polega na braku równowagi między miejscami pracy a kwalifikacjami siły roboczej. Z ostatnich badań Afrykańskiego Banku Rozwoju przeprowadzonych w 10 państwach (Benin, Republika Konga, Egipt, Liberia, Madagaskar, Malawi, Tanzania, Togo, Uganda i Zambia) wynika, że większość młodych Afrykańczyków nie ma odpowiedniego wykształcenia pod kątem podjęcia konkretnej pracy, a prawie 30 proc. nie ma wystarczających kwalifikacji zawodowych.
Uczniowie przed szkołą w Kiberze w stolicy Kenii, Nairobi, wrzesień 2019 r. Kibera to największa dzielnica biedy w Afryce (DONWILSON ODHIAMBO / SOPA IMAGES / LIGHTROCKET / GETTY IMAGES)
Inwestowanie z pozytywnym wpływem społecznym i środowiskowym (impact investment) rozwija się na całym świecie. Dzisiaj kraje Afryki sub-saharyjskiej są drugimi po krajach Afryki Północnej beneficjentami impact inwestorów. Obejrzyjcie kilka historii zebranych przez Ashokę (organizację wspierającą innowatorów społecznych) na szczycie Impact!Africa.
As the electoral calendar has it, a critical mass of francophone African countries holds presidential elections every five years – next time in 2020, see interactive map below. The politics of these seven elections provides a good indicator of general democratic trends in French-speaking West and Central Africa. None of the seven countries has previously experienced a peaceful transfer of power from one elected president to the next.
7 frankofońskich krajów afrykańskich będzie miało wybory prezydenckie w 2020 roku: Burkina Faso, Burundi, Centralna Republika Afryki, Wybrzeże Kości Słoniowej, Gwinea, Niger and Togo.
“Virunga” ta nominowana do Oscara prawdziwa historia opowiada o strażnikach, którzy ryzykowali życie, aby ocalić najcenniejszy park narodowy Afryki i zagrożone wyginięciem goryle.
“Dokument nakręcony jest w hollywoodzkiej konwencji filmu akcji (być może to zasługa tego, że jednym z producentów jest Leonardo Di Caprio). Poznajemy Andre Baumana, pracownika ochronki dla goryli, który postanawia zostać ze zwierzętami, zamiast uciekać przed zbliżającą się armią rebeliantów, francuską reporterkę Mélanie Gouby, która umawia się na randki z pracownikiem Soco i filmuje spotkania ukrytą kamerą oraz strażnika parku, który ujawnia, że pracownicy Soco przekupują jego kolegów („Powinniśmy znów skolonizować te kraje. Ktoś musi za nich nimi zarządzać. Oni są jak dzieci, nie dorośli do tego” – mówią pracownicy Soco). Historia pozostawionych samym sobie pracowników parku narodowego (już 130 z nich zginęło w obronie tego terenu) niczym w soczewce ukazuje schemat, który od lat rządzi historią Konga i w uproszczeniu wygląda tak: Europejczycy przyjeżdżają, rozdają na prawo i lewo łapówki, które finansują zbrojne konflikty, wywożą z kraju bogactwa naturalne i odjeżdżają, zostawiając za sobą kraj pogrążony w wojnie.”
PS. Wykład? Warsztat? Szkolenie? Moderacja? Zobacz jak możemy współpracować
Innowacje społeczne, polityka, odpowiedzialny biznes, organizacje pozarządowe, przywództwo kobiet, fundraising, to tylko niektóre tematy 3 wartościowych artykułów i 1 akcji, do których zachęcam i którymi dzielę się z Wami co tydzień.
KTO?
INKUBATOR CZEKA NA POMYSŁY I OBSERWACJE, KTÓRE:
CO MOŻNA ZYSKAĆ?
